لیو ٹالسٹائی | فوٹو : ریگزار
قدر ت ءِ قانون
لیو ٹالسٹائی
رجانک : غنی پرواز
چُکّاں لیب ءِ وہد ءَ دان ءِ وَڑیں چیزّے چِت کہ آ کُکڑّ ءِ ھیک ءِ برابر ءَ اَت۔یک مسافرے ءَ آ عجیبیں چیز چہ چُکّاں یک پیسہ ئے ءَ بہا زُرت۔ءُُ شہر ءَ شُت ءُُ بادشاہ ءِ گور ءَ عجیبیں چیزءِ بستار ءَ بہا کُت۔
بادشاہ ءَ وتی دربار ءِ حاکم جم کُتنت ءُُ چر اہاں جُست کت کہ
”اے چہ چیزّے؟“
حاکماں باز چار اِت ءُُ فکر ءُُ ھیال کُت بلے آہاں زانت نہ کُت۔بلے وہدے یک ککّڑے پرائی ءِ ورگ ءَ سِست ءُُ آئے چُمب جَت ءُُ ٹُنگ کُت،گڈا دُرستاں مالوم بُوت کہ اے حقیقت ءَ یک دانی دانگے حاکماں گوں بادشاہ ءَ عرض کُت کہ
” اے دانی دانگے۔“
بادشاہ سک ھیران بوت ءُُ آئی ءَ حاکمان ءَ حُکم دات کہ مالوم بکن ات کہ
”اے نمونہ ءِ دان کجا پیداک بیت؟“
حاکماں پدا دان چاراِت ءُُ فکرءُُ ھیال کُت،کتابانی کتاب ونت،بلے ھچ فائدہ نہ بُوت۔آہاں گوں بادشاہ ءَ گُشت کہ ”ما اے دان ءِ بابت ءَ ھچ گُشت نہ کنیں،مئے کتابانی توک ءَ اے نمونہ ءِ دان ءِ ذکرھچ جاگہہ نیست انت۔اے بابت ءَ چہ دہقاناں جُست ءُُ پرس کنگ لوٹیت۔بلکیں چراہاں کسے ءَ چہ وَتی پت ءُُ پیرُکاں اِشی ءِ ھالے اشکتگ۔“
بادشاہ ءَ حکم دات کہ
”پیریں دِھقانے بیاراِت۔“
آئی ءِ نوکراں ھَما دَمان ءَ یک ھنچیں دہقانے آؤرت کہ سَکّ پیر اَت ءُُ یک پَجّیگ ءَ دو لَٹّ ءِ مَدت ءَ اِنکسان اَت ءُُ پہ ھیلت و واری ئے راہ ءَ شُت بُوت۔بادشاہ ءَ دان ءِ دانگ پیش داشت۔بلے پیر مرد ءَ کَلاہے آئی ءِ جند دیست کُت۔ءُُ آئے وتی دست ءَ کُت ءُُ آئی ءِ زَنڈی ءِ اندازہ جَت۔بادشاہ ءِ جُست ءِ سَر ءَ پیر مرد ءَ درّرائینت۔
”اے نمونہ ءِ دان منی نِذر ءَ نہ گوستگ۔منی زمانگ ءَ ھَم دان زنڈی ءَ مرچیگیں زمانگ ءِ دان ءِ برابر ءَ بُوتگ۔منی پِت بلکیں اے نمونہ ءِ دان ءِ بابت ءَ چزّے زانت بِکَنت۔“
بادشاہ ءَ آئی ءِ پت لوٹائینت۔آئی ءَ یک لَٹّے ءِ مدت ءَ تَرّ اِت کُت۔بادشاہ ءَ آئی ءَ دان پیش داشت پیر مرد ءِ چم روژنا اتنت۔آئی ءَ پہ شَرگِداری نِذرئے دان چار اِت۔بادشاہ ءَ جُست کُت کہ ”تو گُشت کَنئے کہ ایڈو لیں دان کجا پیداک بیت؟توھچبر ایڈولیں دان بہازُرتگ؟یا وَتی ڈگار ءَ کِشتگ؟“
”اِنّا۔“ آئی ءَ پسّہ دات۔“ من چُشیں زنڈیں دان وتی ڈگار ءَ ھچبر نہ کِشتگ ءُُ رُتگ۔منی زمانگ ءَ زرّءِ رواج نہ بُوتگ۔مئے زمانگ ءَ دان چہ مرچیگیں زمانگ ءِ دان ءَ زنڈتِر بُوتگ،بلے من چُشیں زنڈیں دان ھچبَر نہ دیستگ بلے من چہ وتی پت ءَ اشکتگ کہ آئی ءِ زمانگ ءَ دان چہ منی زمانگ ءِ دان ءَ زنڈتِربُوتگ،اگن چمائی ءَ جُست کنگ ببیت،شَر تِراِنت۔“
بادشاہ ءَ اولی پیریں دھقان ءِ پیرک لوٹائینت۔آبے لَٹّ ءِ مَدت ءَ پہ آسانی پیداک اَت ءُُ تہا پُترت۔آئی ءَ شرّی ءِ سَر ءَ دیست ءُُ اشکُت کُت۔بادشاہ ءَ آئی ءَ دان پیش داشت ءُُ آئی ءِ بابت ءَ جُست کُت،پیرمرد ءَ دان دست ءَ کُت ءُُ گُشت۔
”دراجیں مُدّتے بیت کہ من چُشیں دان نہ دیستگ۔“
آئی ءَ چُنڈے دَپ ءِ سَر ءَ گٹ چت ءُُ چَشت۔بادشاہ ءَ گُشت۔
”واجہیں پیرک!ایڈولیں دان کدی ءُُ کُجا رُستگ۔تو ھچبَر ایڈولیں دان بہا زُرتگ یا وتی ڈگار ءَ کِشتگ؟“
”وتی کسانی ءِ زمانگ ءَ من ھمے ڈولیں دان وارتگ۔ما ھمے ڈولیں دان کشتگ ءُُ رُتگ۔“ پیر مرد ءَ پسّہ دات۔
بادشاہ ءَ جُست کُت ”پیرک ایوک ءَ تو ھمے ڈولیں دان کشتگ یا چہ دگہ جاگہا بہا زُرتگ؟“
پیر مرد بچکندگ ءَ لگّت۔
”منی زمانگ ءَ کسّ ءَ بہا زورگ یا بہا کنگ ءِ گُناہ نہ کُتگ۔مئے زمانگ ءَ کلدار نہ بُوتگ ءُُ ھر مردم ءَ وت دان کشتگ۔“
”گڈا پیرک،تو مارا اے ھبر ءَ بگش گوں،کہ تئی ڈگار کُجا بُوتگ۔“
”منی ڈگار ھُدا ءِ زمین بُوتگ۔ھر جاگہے کہ من زمین شومتگ،آ جاگہہ منی ڈگار بُوتگ، آزمانگ ءَ زمین آزاد بُوتگ،زمین ھنچیں چیزّے بُوتگ کہ ا ٓمردم ءَ وتی ملکیت زاہِرکت نہ کتگ بس محنت یک ھنچیں چیزے بوتگ کہ مردم ءَ زاہر کت کتگ۔“
”منی دو جُستانی پسّہ ءَ بدئے۔اوّل ایش کہ آزمانگ ءَ زمین ءَ چُشیں زنڈیں دان پرچہ پیداک کتگ؟دومی ایش کہ تئی نُماسگ دولٹّانی مدت ءَ ترّاِت۔تئی چُکّ بس یک لٹّے ءِ مَدت ءَ ترّاِت کنت ءُُ ترا لٹّ ءِ ھچ زلورت نہ اِنت۔تئی چم،تئی گوش،تئی زبان دُرست شرّ اَنت۔بائد وَ ھمیش اَت کہ اِشی ءِ چَپّ ببوتیں۔“
پیر مرد ءَ پسہّ دات۔”چو پمیشا بُوگا اِنت کہ انسان ءَ محنت کم کُتگ۔مردم دِگرانی محنت ءِ سرءَ گُزارہ کننت۔
پیسر ا مردماں قُدرت ءِ قانون ءِ پَدا زند گوازینتگ،چمے سَوبَ ءَ آزمانگ ءِ مردم سَکّ زور مند بُوتگنت۔ءُُ انّوں من دوسَد سال ءِ عمر ءَ ھم چہ مرچیگیں زمانگ ءِ ورناہاں زور مَند تِراں۔
***
Post a Comment