اِلاج | آزمانک | ناگمان

ناگمان | فوٹو ریگزار

اِلاج 

 ناگمان 

مرچاں گُلام پِکنکاں گون نہ اِنت۔

چو بِھ نہ بیتگ کہ سنگت پکنکءَ بہ رو نتءُُ گُلام گوں مہ بیت۔ آ ورگءِ گرادگءَ زَبر اَتءُُ مئے پکنکانی کنوَری اَت۔ من چونایا پکنک ٹولیءِ مُکیمی باسکے نہ اِتاں چیا کہ من شَھرءَ وانگا اتاں۔ بس برے برے کہ چہ موکلاں اَتکاں گڑا گوں کپتاں۔

یک شپے ھَورءَ گورت۔ اندگہ سُھبءَ بچک مُچّ بیت اَنت۔ موسم وش اَت۔ پکنکءِ شَور ٹَھِت۔ وَرگءُُ چَرگ چَمِدا زُرت گوں کہ بلکیں دار ترّ بنت۔ 

زِیتاں ما پکنکءِ جاگہءَ سربیتیں۔ رَسگءَ مُلّا مُرادءَ چہ کِیسّگءَ پَتّاءِ جوڑی یے دَرکُتءُُ گوں لال بکش آزات، مھمد جگرءُُ سُوپی نِزرءَ وَانکیءَ شُرو بوت۔ ھَر وَھدءَ کہ ما پکنکءَ شتیں گڑا من یک برے کمکے تَرّتاں ءُُ سیل کتءُُ رندءَ سنگتانی دیوانءَ اَتکءُُ نشتاں۔ چوشیں وَھداں منی ھمراہ لال بکش آزات اَت۔من دیم گوں آزاتءَ کت۔ ”نیائے گوں؟“

آئیءَ پَتّائی ءِ یلہ دیگ دلءَ نہ اَت۔گشت ءِے۔ ”منی پاد چَوَٹّءَ جتگ۔“

من گُشت۔ ”کجام پاد؟“۔ آئیءَ کندِت۔ زانت ءِے کہ دوئیں پاداں گُشگءَ نہ اِنت۔ 

من ایوکءَ شیپےءَ بُرزاد بیتاں۔چہ پشتءَ گُلامءَ توار جت۔ ”مرچی آزاتءِ جاگہءَ گُلام تئی ھَمراہ بہ بیت، چون اِنت؟“

  من کندتءُُ پسودات: ”سرءُُ چماں... واجہ! بلے تو کنور نہ کن ئے؟“

پسو ءِے دات۔ ”بیھال ئے؟ ورگ گون۔مرچی کنور نہ لوٹیت۔“

من ءُُ گُلام ھمراہ بیتیں۔ یکیں شپءِ ھَورءَ درچکءُُ دار رُژنا تر کتگ اتنت۔ما تَرّانءَ نزیکءَ کوھےءَ سرکپتءُُ ٹُلّءِ نِشتیں۔ موسم ساپ اَت۔ ھَورءَ زمین ءُُ آزمان ششتگءُُ سپا کتگ اتنت۔ چَرے کوہءِ ٹُلّءَ گوھرَگ داں کانیگ، تیوگیں نِگور دَرا اَت۔ من گوں گُلامءَ گشت: ”من ءَ اے نِدارگ سک وش بنت۔“

گُلامءَ بچکندِت بلے ھِچ نہ گشت۔ من ھم بے توارءَ موسمءِ سیلءَ دلگوش بیتاں۔

”یار من ءَ گوں تو گپے ھست۔“ کمکےءَ رَند گُلامءَ دَرّائینت۔

”بہ گش“

”من ءَ بلاھیں پریشانی یے ءَ گورجتگ۔ من ایدگرانی کرّءَ نام نہ گپتگ۔ تو ھمے پِڑءَ ڈاکٹری وانگ ءَ ئے۔ بلکیں من ءَ اِلاجے یا سرءُُ سوجے بہ  کن ئے۔“

من سَر سُرینت بلے ھِچ نہ گشت۔گُلام گُشگا اَت:

”تو اَنّی وشیں موسمءُُ ندارگانی گپءَ ات ئے۔ من پیسرءَ تئی وَڑءَ  بیتگاں۔ چُشیں ندارگاں من ءَ وَشّی یے داتگ بلے مرچاں من چو نیاں۔ پیسرءَ وَھدے من وتی دَمگءِ کوہءُُ کور، ڈگارءُُ مچکدگ، دشتءُُ گیاباناں تَرّتگاں، دل چو کوہءَ رُستگ۔تاھِیرے رَستگ دلءَ بلے مرچاں چو نہ اِنت..... مرچاں وَھدے من سَیلءَ درکایاں، ڈیھءِ زیدءُُ ندارگاں گنداں، دل گِیمُریت، تکانسر باں۔ دَم پہ سَھت ھمے ھَیال کئیت کہ منی ڈیھ، اے ندارگ چہ منی دستءَ رَوان اَنت۔اَنچیں وھدے کئیت کہ من ایشانی واھُند نہ باں...ھما اِنت کہ نواب بگٹی جَنگ بیتگ من اَنچوشاں۔“

گُلام کمے بے توار بوت پدا جُست ءِے کت۔

”تئی ھَیالءَ من اِلاج لوٹاں؟“

من گشت:”ڈیھءِ دوستی نادراھی یے نہ اِنت۔“

گُلامءَ دراجیں گِینسارتے کشِّتءُُ پدا وتی گپ بنا کت۔

”بلے من ھِچ پیمءَ تاھِیر گپت نہ کناں۔ منی شپانی وابءُُ روچانی آرام شتگ۔ ھچ کارءَ دل پِرنہ اِنت۔ ناں سنگتانی کِرّءَ نشتءُُ وشیں گپے جت کناں، ناں سیادءُُ وارسےءِ گِندُکءَ شت کناں۔ ڈیھءِ جاوراں گِنداں، دِل سُچیت۔ روچے دو سئے ورنا بے گواہ بیت، روچے دو سئے لاش کئیت۔ منی کینگ چو بولانءِ کوہءَ رُستگ۔ لٗونڈویے گِنداں، دل گُشیت سَرءَ ءِے سِند۔ تو بلکیں اندازہ جت مہ کن ئے بلے من اَنگراں لیٹاناں۔“

  من آ تسَلّا داتءُُ گشت کہ تو گولیءُُ درمان نہ لوٹ ئے۔بس وتی ھَیال کنگءِ وَڑءُُ پیماں گِھتِر کن۔ ھر ھیالے دارئے بہ دار بلے آئیءَ چو بے مَھار مہ کن کہ ترا تاوان بہ دنت۔ ھر چیزءِ راہءُُ رَھبند ھست۔ زَھرءُُ کینگءِ ھم۔

ما داں دیراں نشتیں ءُُ گپءُُ رپ جتءُُ پدا ایراَتکءُُ بچکانی نیمگءَ شتیں۔

ھَپتگے کپےءَ رند من پدا شَھرءَ اَتکاں ءُُ وتی وانگءَ دَزگٹّ بیتاں۔ یک روچے من گوں سنگتاں پکنکےءَ شُتاں۔ وَشّیں جاھے اَت۔ اودءِ زید چو مئے دَمگءَ ات۔۔۔۔ ءُُ پدا اناگہءَ من گُلامءِ گپانی ترانگءَ کپتاں۔

شپءَ وپسگءِ وَھدءَ پدا گُلامءِ ھَبر منی گوشاں جکسان بیت اَنت۔ اِندگہ روچءَ ھم گُلامءِ گپ ھمراہ اتنت۔ پدا دو سئے روچ گوست، ھپتگے گوست، ماھے گوست۔ چُشیں روچ نہ گوست کہ گُلامءِ گپانی ترانگءَ نہ کپتاں۔ من دلءَ گشت وھدے میتگءَ رواں گڑا گُلامءَ ھال دیاں کہ تو وتی نادراھی منا شکساتگ۔آ کندِیت۔ پدا گل بیت کہ ایوک نیاں، ھمراھے رَسِتگ۔۔۔

چیزے ماہءَ پَد من لوگءَ شتاں۔ دو سئے روچءَ رند پکنک بوت۔ بلے اے رندی گُلام گون نہ اَت۔۔۔۔۔ سنگتاں مناھال دات کہ گُلام مرچاں سرمچاراں گوں کپتگ ءُُ کوہءَ اِنت۔

٭٭٭٭