اللہ بشک بزدار
مَا گنوخیں کہ ڈیہہ ءَ راہ اِشتہ
منیر مومن
!براتیں بُزدار
دروت! راستی ایش انت کہ من چہ بنداتءَ تئی وامداراں۔ تئی لچّھءَ ہروھدءَ منی دماغءِ تہا زیمرءِ ہورکیں ھند پُر کتگ انتء ُ ہنوں کہ گوں تو دو ھبرءِ موہ رستگ نوں بوت کنت ہمے وامداریءِ مارشت کمیں بہ ترہیت۔
ڈکالءِ بالاد تاں اے حدّءَ رُستگ کہ برے برے من پگر کناں کہ مارا وتی لبزانکی ء ُ پگری چیدگ رنگ کنگ کپنت۔ بلے چے کُت کناں؟ منی بستار بس ہمیش انت کہ شرّیں شئرےءِ دیوانگے آں۔ لبز، حیال ء ُ مارشت ءِ ہمرنگیءِ گنوکے آں،ء ُ دیوانگاں کدی رہبند ٹہینتگ؟ غلامانی دود دانکہ زندگ اَنت درآمدیں رہبندانی سنگءِ چیرءَ موتک کار اَنت ء ُ ہمے موتکءِ زیمرنت کہ منی ء ُ تئی زبان انت۔ اے تئی کمال ء ُ منی نگبہتی انت کہ تئی وانگءَ رند من مہتریں چگھاءِ شوہازءَ درکپگ لوٹاں۔
تورگی وَ حبرے بلے راستی ہمیش انت کہ بلوچی لبزانکءِ تہا نگدءِ کمیءَ مئے چیدگ اچ ما اندیم کتگ انت، بلے زمانگءِ یک سکیں شیواریں دابے ایش انت کہ ہر اہد وتی سوار ء ُ پیادگاں وت نشان کنت۔ چاگرد کہ منی ء ُ تئی ہنکین انت ایشیءِ لبزانتانءَ وتی آپ ء ُ توشگ وت زروگ کپنت۔ چوشیں کسّے نہ گواہیت کہ پہ ابیتکیں تہنائیاں دردے کلوہ بہ کنت، رازے بہ پرریچیت، درے بہ بوجیت، بلے تہاری ہمنچو بزتر بیت چم ہمنچو گیشتر پہریزگ کپنت، شپ ہما حدّءَ دراج بیت باید انت وابانی امبار ہما حدءَ مزن بہ بیت۔ چہ بے پدیں بٹاکاں سنگینیں موتکے شرتر انت، بلے کئے بہ ڈسّیت؟ کئے حبر بہ کنت۔ لبزانکءِ بابتءَ سلامتیں ھبرے دیم ءَ آرگءِ ہاترا ہما رژن ء ُ ہما مئیم کہ لازم انت، آئیءِ شوہاز ما دیر انت کہ یلہ داتگ۔ اے راہءَ مئے وت ساچیں لیکہ ء ُ گرزانی ہمنچو کاروان ہر روچ گوزان انت کہ مُجءِ کوہے رُستگ ء ُ ہچ درا نہ کنت۔
یارءِ بالاد اُسار اتوں روش شف
نام سینگار اتوں میڑواں جُلگہاں
آندیں کیفءِ خماراں شہ پذ کفتغاں
دیتوں وت بیتغاں یار چنکر کساں
لبزانک یک سکیں نازرکیں چیزے۔ لبزانکی درانگازی لچّھءِ دروشمءَ بہ بیت یا رَمءِ ہمنچو نازرکیءَ کہ گشگ بیت، گوں ہمنچو شیواریءَ پرّریچگ ہم لوٹیت۔ نوں بچار! تو وتی یک پربندے دیمءَ کن۔ آئیءِ تہا لہتیں چیز الّم بنت بزاں کہ ہست ء ُ روانیں زندگی ء ُ آئیءِ سیالداری، مرچیگیں چاگرد گوں وتی توامیں رنگ ء ُ رپکاں، زبان، حیال، مارشت، روچءِ نا دزرسی، شپءِ واب، گوستگ ء ُ اندیمیں روچانی روژنا ء ُ سہرائیں ٹپ ء ُ بانداتءِ بشارت۔ اے کُل کہ ہوار بنت نوں یک گوناپےءَ دیمءَ کاینت ء ُ تئی پربند سرجم بیت۔ نوں ایشانی نہاد بندوکءَ را ہم ہمنچو کوّاس بوھگ لوٹیت کہ آ ہمے یکیں شکلءِ تہا درستیں جتا جتائیں ہوردگاں در بہ گیجیت ء ُ آہانی نہادءَ بہ جنت۔ اگں ناں گڈا واد ء ُ شکر ہمسنگ بنت ء ُ تیوگیں راجےءِ علمی ء ُ پگری چیدگ اندیم بنت ء ُ لبزانک وتی قبلہءَ گار کنت۔
بزدار! ہر زبانءِ وتی شیرکنی یے۔ ہر نوکیں دؤرءَ شاعرء ُ لبزانت وتی کوہنیں مڈّیءِ شوہازءَ درکپنت۔ ہر زمانگ ءَ لہتیں شاعر ء ُ لبزانت الما بنت کہ وتی تُنّءَ چہ کلاسیک لبزانکءِ بُنزہاں آپ کن انت۔ اے چہ وتی دؤرءِ لبزانکءَ جتا بوھگءِ ارزاں تریں جہدے کہ ہر زبان ءِ تہا بوتگ ء ُ پیداک انت، بلے چوشیں شاعر ء ُ لبزانت کم ودی بنت کہ وتی زبانءِ شیرکنیءَ گوں ہستیں باریگءِ تبءَ، ء ُ زمانگءِ رہبند سازیں رنگاں ہمے پیم ہوار گیج اَنت کہ وتی جتائیں بستارے گیشین اَنت، ء ُ تئی شئرءِ تہا اے صفت من باز دیستگ۔ ترا وتی اے داب پہریزگ کپیت، پہ وتا، پہ منا، پہ بزگیں بلوچیءَ۔
آ مرد کہ شئراں گُشنت
وت موہری داوا گرنت
اے شئر داں روچ مروچی چاگردی رنگءَ چارگ بوتگ۔ اگں ما اے شئر ایشیءِ لبزانکی ء ُ نگدی بزانتاں (کہ ایشانی تہا چاگرد وت ہم ھوار انت) معنا بکنیں تہ مرچی شئر مئے چمدیستءَ ابید گوں مئے کردءَ ہم گہتریں وڑےءَ ودچار کپتگ ات۔ شرّیں شئر دو سبباں چہ چاگردی زندءَ درآمد بیت۔ یکّے اے ہاترا کہ چاگردءِ تہا اینچو سکت مہ بیت کہ شئرءِ نزّوکءَ برؤت ء ُ دومی چاگرد وتی گزرانی حصارءَ ہنچو بُرز بہ کنت کہ درچک گواتءِ دُعاءَ بلوٹ انت، بد بہتیءَ مئے کرّءَ دوئیں سبب است انت۔ پمے ہاترا شئر ء ُ لبزانک چورہ اَنت، ء ُ چورہ ءَ ساٹگ ء ُ تیمارگءِ گیشتر حاجت بیت۔ اے پئیمیں جاوراں منی سلاہ گوں تو ہمیش انت کہ پد گوانکءِ امیتءَ مہ دار۔ زیبائی زندگیءِ مستریں نوان انت۔ آ ترا مشکول ہم کنت ء ُ ترہینیت ہم۔ بلوچی شاعریءِ تہا اے پئیمیں درور بازنت کہ ہمے درآمدیں چاگردءِ دلءِ تہا وتی عکسءَ جوڑین انت، چمانی تہا شہم ئی کن انت۔ اے ہما شئر انت کہ چہ چمدیستءِ سیمسراں ہما دیم بنت ء ُ گوں بنیادمءِ مادی ء ُ روحانی کردءَ ہمکوپگ بنت۔
اچ لطیفانی پلوءَ کائے
جی سمین بے پولءَ بہشتی ئے
(جام)
اے مُرگ کہ شپاں نیم بالنت
بالاچءِ کمان ءِ تیر اَنت
(بالاچ)
نئے پہ دوستاں سیت ء ُ نئے پہ دژمناں تاوان
چہ تلاہیں برچانکءَ پُرشتگیں سگاراں من
(سید)
درور دگہ باز ہم ہست، بلے اے بس تئی مزنیں شاعری ءِ تہا دزکپت کنت۔ برے برے تو ہم ہمے پیمءَ تران کن ئے۔ بیا ترا تئی یک ء ُ دو بند اش کنائیناں۔
کونجاں دے ذی بیرہ کتہ
دات ایش جیذاں ولّرے
اربت کتؤ سر گپتغنت
شاغیں سوادی رہنغے
روشے بیا مئے گندغا
یا اے بندءَ سئیل کن
بیا ترا لالیں وطنءِ وڑ دیاں شارے امل
بیا ترا ماتیں زبانءِ مونج سوگاتءَ دیاں
بیا وتی دستانی لانباں بند سُہریں بیرکاں
بیا ترا مہرءِ یہ نوکیں چلّہے دستءَ دیاں
دگہ چار رد انگہ گوشدار
زیند بارے توئے
زیند بارے مناں
عشق سربار مئے
گند روشے نواں نیمراہے درہے
بچار اے شئرءِ زیبائیءِ تہا ہمنچو واک ہست کہ وتی چاگردءِ رگاں ہوار بہ کپیت۔ درآمد نہ زمین انت، نہ آزمان، نہ کور اَنت،نہ کوہ، نہ گوات انت، نہ موسم، بس دنزے کہ درآمد انت، مُجے کہ مہمان انت۔
بُزدار! منا بس گوں تو چندے ھبر کنگی ات۔ ما اینچو دُور تہ نہ ایں کہ تئی درد منا سما مہ دنت ء ُ منی توار تئی گوشاں مہ کپیت۔ وتی زمین ء ُ زمانگءِ بار زوروکانی ہاترا تران مستریں آسراتی انت۔ گپ کنگ لوٹنت، درد نامینگ کپنت۔ کئے وتی جامگءِ تہا چنکس ٹپ چیر دنت جیڑھے نہ انت۔ مہلوک ءَ ہر کشک مجینتگ، ہر راہ پولنگ کتگ بلے لبزانک وتی ہاترا چیزے نہ چیزے پشت گیجیت۔ مئے ارواہ مئے زمینءَ ابید ہچے نہ اِنت۔ پمیشکہ ہما سہتاں کہ تئی ارواہ حبر کنت منا منی زمینءِ وشبو ہنوش کنت۔ بچار ہمے کونجاں کہ ذہ بیرہ کتگ ات، مرچی پدا واتراِتگنت۔ ایشاں زمینءِ مہر کسءَ نہ وانینتگ، بلے اے سفر نہ اوشتیت، پرے ھاترا کہ درد مُرت نہ کنت گڈا باید انت کہ مئے غم اوں ہنکین مہ کنت۔ شہمے، لہڑے، عکسے، دروشمے ہرچی کہ تئی گورا اتک وتی زیمرءِ بہرءَ ہوارگیج۔
ما باز زوراوریں زمینےءِ پسائندگیں، زمین گوں ما گِلگءَ پئیم نہ بیت ء ُ اگں ما ایشیءِ حق ادا کت گُڈا کجا روئیں؟ کئی کٹءَ سرءَ ایر کنیں؟ پمیشکہ روژناتریں راہ مہرئیگ انت۔ زمانگ گوں چمّانی کدّہاں کیاس بیت ء ُ گوں پادانی شہارءَ ہم۔ بلے زمین وتی امبازءَ دلے لوٹیت، ارواہے چاریت۔ ہمے ہاترا مہر تئی انت درد تئی انت ء ُ مہر ہم تئی انت۔ ہر کشک تئی کشک انت ء ُ منزل ہم۔ ادا یک شئرے منا گیر آہگا انت۔
یار زوراورءِ درءِ سجدہ
مئے نہ رسم انت نہ دود انت
ما گنوخیں کہ ڈیہہ ءَ راہ اشتہ
اگں اے شئرتہنا اولی دوئیں رِد بوتین انت منا باور نہ بوتگ ات کہ تئی انت بلے سیمی ردءَ اے شئر تئی کُتگ۔ پرچا کہ تئی دردءِ درشانیءِ راہ ہمیش انت۔ تو ہر جاگہ بروئے وتی واتریءِ کِشکءَ نہ شموش ئے۔
منی حیالءَ اے بدی یے نہ بیت اگں من بگشاں کہ گوں وتا نیکی کنگ ہم مزنیں توکل ء ُ توفیقے کنگ لوٹیت۔ پمیشکہ ہر وھدءَ کہ موہ رسیت گوں وتءَ نیکی بکن پرچا کہ ما تئی وتی ایں۔ بوت کنت ایشانی مُزّءَ بہ گندیں۔ ما ہر کُجا بروایں مئے چم وتی حاکءِ تہا پچ بنت۔ گوں وتءَ سفر کنگ لاچاری یے ء ُ اچ وتا سفرکنگءِ قربانی ءَ رند مردم مردم پشت نہ کپیت۔ بنی آدم وتی اولی روچءَ ہم اینچو نابود نہ بوتگ کہ مقصدءَ یل بدنت ء ُ وتا بہ پہریزیت۔ چیا کہ زندگی بس وابانی درگاہءَ سرا جہل کنت ء ُ چمانی اگدہ دگہ چی انت؟ پدا تئی ازمءِ چم روژنا انت۔
سلامت بات ئے
ُء
تئی زبان سلامت بات
منیر مومن، پسنی
26/01/2007
٭٭٭٭٭
دلگوش: منیر مومنءِ اے نبشتانک چہ اللہ بخش بُزدارءِ کتاب ”ہمے عشق لکھیں“ءَ چہ زورگ بوتگ ءُ ہمائی ءِ منتءَ چہ شنگ کنگ بوہگءَ اِنت، ادارہ
Post a Comment