منیر مومن | فوٹو ریگزار
زندگیءَ را ہلک نامءَ نیست
منیر مومن
وہدے مُرگاں سِپت بندات کتگ
وہدے استالاں مُسلّا پیتک اَنت
شپ منی ہلکءِ کُنگرانی سرءَ
نرمیں گاماں گوں رہادگ بوتگ
بُست کناں بوتنت شُدیکیں زہیروک
یکءُُ دو میتگءِ پیریں ذالاں
واب دَور داَتنت جنترانی گَراں
٭
دوشی گوریچ گوں برہنگیں جانءَ
وہدے دَمکانی تہا تالان اَت
بند اِتنت چمّ توامیں کُلّانی
من وتی آسءِ سرونءَ نِشتاں
کمّوکیں زگرءُُ کمّوکیں طاعت
یات کتنت نام کِردگارءِ وتی
چندے ساڑا پہ شاہیں ستّارءَ
حیمہ یے بستگ من درودانی
گوں سلاماں سفر بناء کتگ
نیموابیں درءُُ دریگانی
آگہیں موکلاں منا پُرس اِت
پہ کئےءَ بے چراگ راہی ئے
پہ کئےءَ تئی سواساں بانزُل پِر
کندگی بوتگ دل زہیر واریں
زَیمیں اوماناں توازہ کُرتگ
٭
تو ہمائے تئی دیدگانی تہا
وہد یک پادءِ سرا اوشتاتگ
روچ دمبارت کسّہانی تہا
دُوریں استالے کنت ترا چاریت
گم تئی چوکہ سُہیلءَ شَہمیت
پہ زہیریں شپاں چراگے بئے
پہ تہاریں مُساپتاں ماہے
مرچی من لوگءُُ ہلک یل داتنت
باندا تئی گم دیارےءِ رنگءَ
دُرسیں بے لوگءُُ دراں امبازیت
درد تئی من گوں توشگاں راہءِ
کوہنگیں چادرءِ لمبءَ بستگ
کوہسارءُُ تیابءُُ گیاباناں
روچے پوشاکے بدل کت چمّاں
کَوش ارواہءَ چُنت سیی ئینتنت
نوبتءَ تُنّی ایں دلءِ دشتءَ
کُشتگ اَنت راہءُُ سازاِتگ چیدگ
توشگ اوں کُٹّ اتنت چادر درتگ
بس ہما گم چو جمبری پُٹّے
انگت ساہیل اِنت مئے سرءِ بانءَ
٭
روچ وہدے کہ سرءَ رُست منی
پاداں دمبرتگیں نیمونے چتگ
درچکےءِ چیرا پچ کتگ چادر
نشتگاں ساہتے بہ ساساراں
گوستگیں سالءُُ ماہءُُ روچانی
یک یکءَ دریگ بند کُتنت
ہچّ نہ منتگ تہ اُبینگ بوتاں
٭
دیگرءِ وہدءَ واب پرشت منی
من کہ چاراں داں کماشیں مردے
پاگ ئے کشتگءُُ کِرّا ایرئے کتگ
لئیب کنت تراولاں گوں پادانی
گوں من دلگوش بیتءُُ چوش گُشیت
”لاگریں اوست یا سِلاہ کُنٹیں
دژمن اَنت ہردو وتی واہندءِ
تو کہ اے راہءَ پاد ایر کتنت
آبلہ بیت تیوگیں ارواہ
کینگءِ کوہ بیت کردوے سِکیں
زہرگءِ سِنگ آپ بیتءُُ رِچیت
تو مہ پُرس ئے اوں من ترا را گُشاں
زندگیءَ را ہلک نامءَ نیست
سر جننت کِشکءُُ سرجننت مردم“
٭
مارا شوہازءِ گنوکیں دَمکاں
روچے نیمونےءَ راہے بُرتگ
روچے رنگے دُچار بوت منا
زمزمیں تیابءُُ پَٹّ ویرانیں
مہر امبازءُُ شاہگانیں درچک
دُورسریں کؤرءُُ تُنّی ایں گیاباں
سُرمگیں کوہ گوں گرءُُ گاراں
گونڈکیں میتگے گوں کُلّءُُ دراں
انچیں زیباءُُ کسانیں ہلکے
کہ تئی جیگیءِ یاتءَ گیجیت
چو گشئے دستءِ دلءَ جاگہ کنت
یا کہ چمّانی تہا واب کپیت
٭
یک گنوکے گوں لاگریں جانءَ
زندءِ بے اوستیاں تمرد کتگ
ٹپّ درچنتءُُ کندگاں سازیت
شہرءِ آبادیں دیدگانی تہا
روچءِ تومءَ کِشیت ودارءَ اِنت
باندا دنیا توامیں جنگل بیت
گوں وت جیڑیتءُُ گِلگ سینگاریت
”بس اے جولاہگءِ چہرءَ گندئے
اے منی اندرءَ مرگاں دمے نندگ نئیلیت
روچاں ریسیتءُُ گُشانے سازیت
تچکیں تانجواں اڑاننت استال
روچء رحمانءَ دلاں برہنگ کنت
اے منی باطنءِ کرپاساں مُدام دُزیت“
مردے گندیت کمّیں بچکندیت
ءُُ گُشیت اِنت کہ سربگر مہلہ
کِشک نادراہ اَنت ہچ بیسہ نیست
کئے بزانت چُنت روچ زندگ بنت
گواتءَ ڈنڈءُُ ملام باز سرءَ
ہور زندانےءَ برگ بوتگ
من گوں اے ہُردکیں امروزءَ وتی
نیم شپے لِکّاں شما پشت کپ اِت
٭
وہدے دنیاءِ دل درامد بیت
کس وتی لیکہءَ نہ بیت سرپد
من داں اُمبرے نزانتگ اَت کہ منا
کئی ودارانی تانجواں داشتگ
پمّنا اے شُدکیں امروزءِ
ہُشکءُُ ہالیگیں کوارءَ چے مان
بس گوں یاکوتیں زہیراں رَپتاں
لاسُکیں ارس اتنت چمّانی تہا
بے طلب بے مُراد سرگرداں
روچے جولاہگءِ ہلکءَ رَستاں
دیست کوّاسءُُ پکیریں مردے
دیم ئے رژنا چو لاگریں شینکاں
مہر واننت چو ماہءِ مہکانءَ
وہدے ترانیت رِچنت آبریشم
اچ من پُرسیت ”چہ کجا کائے؟“
نام پردات کوچگےءِ وتا
برہنگیں بے دیاریءِ دردءَ
چونڈکے پاتک بے توارءَ منا
من کہ پاد اتکاں منا نادینتے
بس ہمے مہرءِ بزیں ساچانءَ
زندگی من چو تگردءَ گوپتگ
٭
روچ درکئیت گوں توارءَ چہرءِ
گوں منا دَمکءُُ دراں ہمراہ اِنت
روچ دو میتگانی واہند اِنت
بیلے اوداءُُ بیلے کئیت اِدا
وہدے کہ کوہءِ کرارءَ لیٹیت
چہر بے وانک بیت عالم وَپسیت
کئیت شپ ترانگاں کاریت پمّن
ترانگءَ مُہرگیں ہما شہرءِ
کہ تئی بوءُُ بُساں ازگار اِنت
ترانگءَ دَمکےءِ اُودا ہر روچ
چمّ من دیدارءِ اُمیتءَ کِشتنت
گوش برمشےءِ درا قبر کتنت
اودا تہنا اتاں پہ وت جستاں
ءُُ ادا ایوکاں پتّو گاراں
٭
”ذی کپوتےءِ سرا درد کتگ
جمبراں گوپتگ گِلگ سچکانیں
موسمءِ ارساں چنک سر رتکنت“
اے گنوکے کہ عومرؔئے نام اِنت
گپّ کنت اِنتءُُ دلاں برہنگ کنت
وہدے چمّانی تہا سر کشّیت
پاشکءُُ پدّر کنت توامیں رازاں
دردئے پِر کوہءُُ ریکپادانی
درچکءُُ دارانی زبانءَ ترانیت
٭
مرچی پہ کاہءُُ بوچءِ شوہازءَ
سُہبءَ مہلہ من جنگلءَ رَپتاں
دُور گنداں کہ عومرؔ اِنت نشتگ
چمّ ئے کپتنت منا، توارئے کتگ
من شُتاں دانکہ گوں وت مُشکول اِنت
دستءُُ پادانی لنککاں بیستیں
رنگی ایں راڑاں گُدی پیڑائیت
”بیا درامد سپاہی جوڑ کنیں
دُتکیں شہرےءِ ما واہندیں
لشکرءَ انگتہ کمّیں لوٹیت
بیا وتی دستءُُ پاداں دوست مہ دار
باندا دژمن چہ چار نیماں کئیت
اے منی دُتّکءِ رنگءُُ زیبءَ
کُلّیں دنیایے کتگ دیوانگ
منءُُ تو بے گمءَ چوں نِشت کنیں“
٭
من نزاناں کجام وہد اِنت اے
من نزاناں کجام دیارءَ آں
عومرؔءِ دُتکیں شہرءِ زہیراں
مُرتگیں آسے پدا روک کتگ
پہ وتی مُہرگیں دلءِ دردءَ
من سپاہی اوں جوڑ کت نہ کتگ
نہ سِلاہے منارا دستءَ اِنت
بس دلءِ تراولانی واہنداں
بس ہمے جیڑگانی ہمراہاں
جیڑگاآں پدا بہ واتراں
پہ تئی مِسکءُُ مہلبیں دروتاں
پہ وتی واہگانی ہنکینءَ
پہ تئی زہیرءِ تِرکلءُُ داگاں
بلّے ارواہ سی اِتگ پیر اِنت
بلّے چمّانی رنگ مٹّان اِنت
عشق رسمے کہ تہا زندگ بیت
دردءِ رہبند مِرگ اوں نئیلیت
٭٭٭٭
Post a Comment