 |
| فوٹو : ریگزار |
ساچانیں سُہبے اَت۔ وَشیں کوشے کشّگا ات۔ من لوگءَ نشتگءُُ حیال کنگااتاں کہ موسم وش اِنت۔ مرچی رواں دیمے سیلءُُ ساواتےءَ۔ ہمے وہدءَ گونڈویے تچانءَ اَتکءُُ منا حال ءِے دات کہ ترا لال بخشءِ دُکّانءَ لوٹگا اَنت۔ من دلءَ گشت پکنکءِ بواِنت!
کمکےءَ رند وہدے من لال بخش آزاتءِ دَرمانجاہءَ سربیتاں داں ہَو۔ٹولی ساڑی اَت۔ مئے پکنکءِ ٹولیءِ تہا ہپت مدامی باسک اتنت۔ لال بخش آزات، غلام، صوفی نزر، ماسٹر سخی داد، محمد جگر، ماسٹر حالدءُُ مُلّامراد۔ برے برے کہ من چہ شہرءَ لوگءَ اتکاں گڑا من ہم گون اتاں۔
”بیا اَڑے... توچہ لوگءَ درنیائے۔ گشئے ہیکانی سرائے!“ گوں منی گندگءَ ماسٹرحالدءَ دپ پچ کشّت۔منی پسوءَ پیش ماسٹرسخی دادءَ گشت:
”ہیکانی سرا نہ اِنت.... نِکینکءِ سرا اِنت!“
درستاں کُوکاردات۔وہدے کندگءُُ کریشتگاں تم کت گڑا مُلّا مرادءَ جمبرانی نیمگا دست شہارتءُُ فتوا دات:”پکنکی موسم یے!“
دیر نہ گوست ما پَرپٹاں دوپُشتگ بیتءُُ بُرزاد بیتیں۔ مرچی پکنک مُلّامرادءَ داتگ ات پمیشا آئیءِ فرمائشءَ نوکیں جاگہےءَ شتیں۔پکنکءِ اے نوکیں جاگہ مچکدگے ات کہ کورےءِ کنکّءَ ات۔ دومی نیمگءَ پراہیں گِتانے ات۔ کور، مچکدگءُُ گِتانءِ گُوریچانی نیمگا کوہ اَت۔ وشیں جاگہے ات۔
جمبر سرا اتنت پمیشاپکنکءِ جاگہءَ سربیگءَ گوں ہرکس کارےءَ گیڑ بوت۔ لال بخشءَ شِیرچاہے پِر کت۔ سخیدادءَ تپرے بَڈّءَ کتءُُ دارءِ چنگءَ کورءَ ایرکپت۔ صوفی نزر وتی ٹُوٹُوءَ سَر پُٹ بوت کہ رواں مُرگءِ شکارءَ۔ محمدجگر پُرانیگءِ آرتءِ ترکنگءَ لگّت۔ماسٹرحالد پہ پُرانیگءِ پچگءَ پُکنزءِ شوہازءَ گیڑپہ گیڑبوت۔ غلام کہ مئے کنوری اَت،گوشتاں پُل پُلّءَ بُرّان بوت۔ مُلّامرادءَ موسمءِ ’عزت‘ کتءُُ چہ لانکءَ بوتلے کشّت!
منی وَنڈءَ سلاد ترنسگءِ کار کپت بلے انگت سلادءِ وہدءَ ہست ات پمیشا من سواس پادءَ کت انت کہ رواں کشءُُ گورءَ سیلے کناں ءُُ نوکیں جاگہءَ چاراں۔
ماسٹرحالدءَ منا روگءَ دیت۔ کُوکارءِے کت:
”اودا کہ کار اِنت، مارا چہ کار اِنت!“
دُزّءِ دل جنت پمیشاچہ من پیسر مُلّامرادءَ چَک جتءُُ گشت: ”بچا! بلکیں تو منی گوشاں جنگائے؟!“
حالد نگیگ بوت۔ گشت ءِے: ”اِنّاں ملّا! ترا نہ گشاں، بُنڈکءَ گشاں“
”بُنڈُکءَ ہرچی گشئے بگش بلے”بُنڈ“ءِ نامءَ نہ گرئے!“ صوفیءَ پُرّاپُرّیں ملا مرادءِ نیمگا چارت۔ درستاں پریشت کت کندگ۔ مُلّا کہ اولی پیگءَ یک تِنگ کنگا ات، کندگءَ وار نہ دات ءُُ شراب ءِے چہ پونزءَ دَرَتک اَنت۔
ہمے کندگءُُ کُوکّارانی تہا چاہ جاڑی بوت۔ لال بخشءَ پالاتءُُ مارا دیان کت۔ من کوپے چاہ وارتءُُ کورءَ بُرزاد بیتاں۔ اے کور چہ گزّ، پیشّءُُ پِنسیں کنرءُُ جَورءَ پُرّاَت۔ من داں دیراں کورءَ ترّّتاں۔ کنرچت۔ کِیلّڑ گوتکءُُ وارت۔ داں کمّکےءَ کورءِ اے چٗوٹءُُ پراچٗوٹءَ ترّگءَ رند کوہےءِ ٹُلّءَ سرکپتءُُ نشتاں۔ موسم سک وش ات۔ کوشے بُتکگ ات کہ دل ءِے مان رُپت۔ داں شریں دمانے من ہمدا نشتءُُ کشءُُ گورءِ ندارگ چارت انت۔ پدا ایر اَتکاں ءُُ دیم پہ بُنجلءَ رہادگ بیتاں۔
ورگ تیار اتنت۔ من کارچ دَستءَ کت کہ سلاداں ترُنساں۔ غلامءَ گشت: ”آدیری مُلّاءَ اڈ کت انت۔“
من گشت: ”تو مُلّا مہ پرماتیں۔“
گشت ءِے: ”من نہ پَرمات۔ دو پیگ ءَ رندوَت گشت ءِے”حشکءِ نندگءَ ناءِ گڈّگ کنگ“ءُُ شُرو بوت سلادانی ترنسگءَ۔“
وَرگ جاڑی اتنت بلے صوفی نزراَنگت گار اَت۔ کمکےءَ رَند صوفی شُلامگ شُلامگءَ اَتک۔شکار ءِے دست نہ کپتگ ات۔ مُلّا نشہ اَت۔ دیم ءِے گوں صوفیءَ کتءُُ گُشت ءِے۔”صوفی! اے بالی کپوت اَنت۔ لوگی کپوت نہ اَنت کہ ہروہدءَ دل لوٹیت، شِکار کنئے!“
درستاں کُوکّار داتءُُ کندت چیاکہ صوفیءِ لوگیءِ نام کپوت ات! یکے شکارءِے دست نہ کپگ۔ دومی کلاگءُُ کندگ۔ صوفی کُپّتءُُ نشت۔
کمکےءَ رند غلامءَ جارجت بیا ات ورگءَ بور اِت۔ ما درست نشتیں۔ ورگ سک وش اتنت۔ مُلّا گُٹّءُُ گُلاٹ کنگا اَت۔ گُشت ءِے: ”غلام! تو جنینے بیتین ئے من ترا گپتگ ات۔ چُشیں وشیں ورگءِ گرادگ!“
صوفیءَ بیرگرگءِ موہ رست۔ دَرّائینت ءِے: ”اَنچو بِگرءِے مُلّا! پہ تو رَوا اِنت!“ درستاں کندت۔ غلامءَ گشت:
”صوفی! دگہ پرءَ من ورگاں سوچاک کناں!“ صوفی ءَ سوچاکی کُنّت ات۔ وہدے وارت ءِے، سجہیں روچءَ ہِکّت ءِے۔
ورگءَ رند پَتّائی شرو بوت۔ مُلّازَبراَت۔ مارا بُرت ءِے۔ وہدے ماپتائیءَ دم بُرت گڑا محمدجگرءَ برکت بل والاءِ گیگان گپت انتءُُ مارا کندینت۔ وہدے برکتءِ گپ ہلّت انت، محمدنائبءُُ ناظمانی بَڈّءَ کپت۔ اے روچی ماسٹر حالدءِے وارنہ دات کہ ناکو موساءُُ میرمحمدعلیءِ کِسّواں بیاریت۔
جمبربز ترّان ات۔ رٗوزردءَ ہورءَ ایر دات۔ ما گشادگشادءَ سامان چت اَنت ءُُ دیم پہ لوگاں رہادگ بیتیں۔ داں میتگءَ رستیں ہورءَ مارا الکاپءَ میسّینت۔
..................
کماشءَ رٗودَپتر بندکت، کُرشیءَ تکہ داتءُُ چم نزّ کت انت۔ ہروہد کہ جمبر مان شاننتءُُ موسم ساچان بیت، آ دَرانڈیہیں کماش وتی ورنائیءِ رٗودپترءَ پچ کنت ءُُ اَنچیں روچےءِ سرگوستءَ وانیت کہ ہورءُُ جمبری بیتگءُُ آ گوں وتی میتگءِ سَنگتاں پکنکےءَ شتگ۔
٭٭٭٭
Post a Comment