فوٹو : ریگزار
مُرادءَ وتی سامان ٹرالیءِ تہا ایر کُتنت پہ دمانے جل ءُُ مجل بوت ءُُ گشتے:
”اگاں اے پنجاہ سالءِ عمرءَ،منی زندگی بس یک ماہے بہ بیت ایں،منا بس اَت۔“دمانے پیش وہدے نعیمہ راہءَ،روژنائیءَ ءُُ مُرادءِ یک ماہ یےءِ زندگیءَ پُشتءَ وئیل کنان دُبئیءِ شیشگءُُ شیشاریں مَاڑیانی نیامءَ گاڑیءَ شتور دیان اَت۔گُڈا آئیءَ انچو سما بوت مُراد چو پُرشتگیں کلاتےءَ اِنت، کہ آئیءِ دُراہیں دیوال ڈُر اتگ اَنت درءُُ دروازگ،رمیزاں وارتگ اَنت،اوشتاتگ۔
آئیءَ وتءَ ہم سما نہ بوت کہ اے نندءُُ نیادانی عُمر سالدرءِ سرا سی۰۳روچ نبشتہ اِنت۔
شیخ زائد بن النہیان ءِ کوہنیں گسءِ سوادءَ کہ نوں میوزیم یے کنگ بوتگ ات مُرادءَ کوہنگیں چیزءُُ ازباباں چارانءَ گُشتگ ات۔”میوزیم آنی جوڑ کنگ بنیادمءِ ہما دزمال اِنت کہ گوں ایشیءَ آ دَنزءُُ گُبارانی تہا سفر کنوکیں وہدءِ دیمءَ سپا کنت۔“نعیمہءَ جیڑ اتگ ات کہ مرادءَ ہم انچیں دزمالے ہست کہ گوں آئیءَ رپتگیں وہدءِ دیمءَ سپاکُت کنت۔بلے آبیہال اِنت۔مُراد وتی گپءَ دیمءَ بران اَت۔”اے کوہنیں ازباب، داں دُنیاہست اِنت، امِاراتی ؔ آں گوں وتی گوستءَ پیوست کن اَنت۔“ءُُ نعیمہءَ وتی دلءِ تہا آئیءِ پسوءَ گُشتگ ات بلے ہما مردماں چون کن ئے کہ چہ وتی ہست یا مروچءِ سُدّءَ نہ اَنت۔پدا آئیءَ روک روکءَ مُرادءِ نیمگا چار اتگ ات۔آئیءَ مُراد چوگونڈیں گوگایےءَ سما بوتگ ات۔
پیریگیں روچءَ کہ آئیءَ گُشگی اَت’پوشی ماں ٹکٹءِ سرا منی واتر بیگءِ تاریخ نبشتہ اِنت‘مُرادءَ گُشتگ ات۔ ”تئی دلءَ العینؔءِ کُجام جاگہ اِنت کہ من بایدیں بہ دیستیں“ گُڈا نعیمہءَ شیخ زائدءِ کوہنیں لوگءِ نام گپتگ ات۔چہ وتی جاہ ءُُ دیاراں سستگیں مردمےءِ سما ءُُ اندرسماءِ تہابس لوگءِ نام اتک کنت۔بلے نعیمہءَ شیخ زائدءِ کوہنیں لوگءِ نام اے ہاترا گپتگ ات کہ آگوں مُرادءَ،چہ سلیمءِ لوگءَ در،پہ یک دمانےءِ ہاترا تُری، درآمدیےءِ لوگے بہ بیت، تہنا بیگ لوٹ اتگ ات۔
سُہبءَ وہدے آ ہمے کوہنیں لوگءَ وتی چمانی تہانوکیں عکس یے ودی کنگءَ روگءَ اتنت گُڈا نعیمہءِ دپءَ ہما گپ اتکگ اَت کہ دلءَ وتی تہا دارگءَ دمبُرتگ ات۔
”پہ منا تئی نہ منّگ،زی ہم رازے اَت۔مرچی ہم رازے۔“
”پہ منا ہم رازے“
”متلب…………؟“
”ہمے گپ کہ کوہنیں قبرےءِ کلونڈگءَ ترا چے رسیت۔“
”ہمے کوہنیں قبرءِ تہا منی ہم لہتے واب ءُُ واہگ ءُُ اوست ءُُ ارمان کلّ اِنت گوں۔“
مُرادءَ سارتیں گینے کشّ اِت ءُُ ہچ نہ گُشت۔
نعیمہ،شہ دگءَ گوزوکیں گاڑیانی حیالءَ داران گُشان بوت”من ءُُ تو یکیں بلکءِ نماسگ اتیں۔یکیں آسءِ کشءَ یکیں پیرزالءِ کسّہ گوشداشت اَنت۔یکیں پیژگاہءَ انگتہ منی ءُُ تئی لئیب ……منی ءُُ تئی جنگ ءُُ اَڑ کپتگ اَنت۔یکیں عمرءِ اولی دہک من ءُُ تو بہر کُتگ اَت۔ پدا تو کراچیءَ شُت ئے وانگءَ،حُدا بزانت ترا چے بوت کہ تو وتی آس ءُُ کسّہ، وتی لئیب ءُُ پیژگاہ ءُُ وتی عمرءِ بہر دیرا کُتنت۔مئے کسّہءَ ناں دیہہ ءُُ بلاہ مان اَت، ناں زمانگ چو دیوالءَ تہا اوشتاتگ ات،ناں دود ءُُ ربیدگانی اڑاندے است اَت۔تئی مَات ءُُ پت وَ رضا اِتنت،بلے تو منی مات ءُُ پت نارضا کُت اَنت۔“
”ہو، چش بیت“مُراد چہ ونڈو اسکرینءَ وتی دیمءَ چاران گشان بوتگ اَت”بُن اصلءَ حیال …… چو شیشگءِ وڑا اَنت۔چہ دستءَ کپنت،پُرشنت ……مردمءَ اپسوزءُُ ارمان ہم بیت بلے پُرشتگیں شیشگاں کئے جوڑینت کنت۔“۔ نعیمہءَ نزانت کہ گوں آئیءَ گشگءَ اِنت یا وتءَ۔
”من زانگ لوٹاں شیشگ چیا پُرشت اَنت۔“
مُراد بے توار بوت۔کمے حیال کنگءَ پد نعیمہءِ پسّوءِ بدلءَ وت جُست کُت۔
”زاناں ہما ساہتانی سرا سلیم نبشتہ اِنت تو چہ آہاں دلجم نئے؟“
”تو وت گُشتگ ات کہ مَاآ ساہتاں ہم دلجم نہ ئیں کہ سرجمیءَ دلجم گندگ بئیں‘پدا من …… …… چہ اے ظاہری گپّاں در‘کہ ماڑیءِ بانک آں،زرّءُُ مَالءِ، کمی نہ اِنت۔جود اِنت۔ زہگ اَنت۔امِاراتءِ وش ءُُ آسیدگیں زند اِنت …… …… چاکہ تو وتی پیژگاہ دیرا کُتگ منءَ انچو سما بیت کہ ہر جاگہ بہ رواں، ہر وڑیں جاوراں بہ باں من روچءِ سراآں۔ روچ منءَ سوچان، پیلوشان،عزاب کنان اِنت۔ترا یاد بیت‘تو وت گُشتگ ات۔مَارا ہر یک گپّ یے عزاب کُت کنت دانکہ مَا آئیءِ سببءَ مہ زانیں۔“
”ہوں …………“مُرادءَ وتی لُنٹ تاب داتگ اِتنت،چو ہمامردمءِ رنگءَ کہ مزنیں چارءُُ بیچارےءَ رند یک آسرےءَ سر بہ بیت۔”سبب ………… بچار ………… لہتے کسّہ دراج وَ نہ اَنت بلے آرگ اے ہاترا نہ بنت کہ ناں آروک اش پہمیت ناں گوشداروک“مُراد پہ دمانے مہتل بُوت گشئے وتی لبزانی گچینءَ کنگءَ اِنت۔
”من اے گپّءَ ہم گیشّینت نہ کناں کہ اے کسّہءِ آرگءَ منا، ءُُ گوشدارگءَ ترا چے رسیت،بلے تو جُست کُتگ گُڈا گوشدار …… …… آروچاں یک کسان ءُُ نزّاتکگیں دُنیایےءَ ڈنّ، شہ دربرجاہءِ روچ،پہ منا ہم چو ہما پُگلءَ اِتنت کہ وتی زندءَ اولی رندءَ چاتءِ ڈنءِ دُنیاءَ گندگءَ اَت۔شوقیں بچک ءُُ جنکانی دُنیا،ڈولداریں درچک ءُُ پلانی دُنیا،شعر ءُُ تران ءُُ باوستانی دُنیا،یک انچیں دُنیایے اَت کہ من ہمیشیءِ رنگانی تہا گار بوتاں۔منا ہم چو ہر ورنائیں بچکءَ ڈولداریں جنک، ڈولداریں پلءُُ ڈولداریں شعر دوست بوتنت۔من وتی مہر،واب،زندءِ دُراہیں لیکہ مرزاغالبءَ بگر داں منیر مومنءَ،شعر کُتنت،یک ڈائریےءَ نبشتہ کُتنت۔مُدام شہ دربرجاہءِ گارڈنءَ پُلانی ساہگءَ نشت جنکانی ٹہل ءُُ ادا ندارگ کُتنت۔ برے وتی وش گمانی ءِ حیالاں شادان،برے دزنہ رسیءِ گماں مونجا ءُُ گمی۔پدا منی ڈائریءَ نرگسءِ چم وتی رازدار کُتنت۔نرگس مہ کجے اَت۔ڈولدار ءُُ دوستناک اَت۔ آمنی وہدءِ شریدار بوت ءُُ من آئیءِ پاسانی آوارگر۔اولءَ مئے نند ءُُ نیاد شہ دربرجاہءِ گارڈن،کینٹین،راہانی سرا ایریں بنچانی سرا نبشتہ بوتنت پدا ما ڈنءَ ہم انچیں دیوال درگپت کہ اودا ما وتی وہدءِ برے کلاکے برے دوکلاکےءِ کسّہ نبشتہ کنان کُتنت۔بلے اے نندءُُ نیادانی وشی داں ہما وہدءَ اَت داں نرگسءَ وتءَ نہ پروشتگ ءُُ منی دستاں نہ داتگ ات۔گوں یک ءُُ دو وپت ءُُ وابءَ رند، آ پہ منءَ انچیں تاراج بوتگیں مُلکےءَ بدل بوت کہ تاراج کنوکیں کماندارآئیءِ دُراہیں کُنڈءُُ کشورانی گولگ،مال ءُُ گوہرانی پولگءُُ دزآرگءَ رند،پہ یک دگہ نوکیں ہند ءُُ جاہےءِ شوہازءَ درکپیت۔آ پہ منا چو پُرشتگیں لئیبویےءَ بدل بوت‘یک انچیں پُرشتگیں لئیبوےءَ کہ ہچبرپہ زہگےءَ دلوشیءِ سبب بوت نہ کنت۔
من لوٹ ات کہ وتی اے تبءِ بابتءَ حیال بکناں کہ عنبرین،ناز،لیلیٰ چو لئیبوکےءَ منی کُٹءَ کپان بوتنت۔ہما نبشتہ ءُُ کسّہاں وانان بوتنت کہ من ءُُ نرگسءَ گارڈن، کینٹین،بنچانی سرا یا چہ شہ دربرجاہءَ ڈن دیوالانی سرا نبشتہ کُتگ اتنت۔پداا چو تاراج بوتگیں ڈیہہ یا چو لئیبوےءَ پُرشان بُوتنت۔ دلءَ روان بوتنت۔ ہر روچ یک نوکیں لئیبے ہر روچ یک نوکیں لئیبویے۔اے لئیبانی ساہتاں منا سما ہم نہ بوت کہ من وت ہم لئیبوکے آں۔گوں منءَ کئے لئیبءَ اِنت۔وہد یا منی واہش…………چہ اے زانت ءُُ زانگءَ زبہر۔
پدا منی پتءِ کلوہ اتک اَنت کہ مَا نعیمہءِ چماں تئی واباں کشگ لوٹیں۔منی زبان ہو یا ناءِ بارگیں لدےءِ سرا گُنگ بوت۔آسءِ سرا اشکُتگیں کسّہ‘ پیژگاہانی روتاباں تئی کودکیءِ لئیب‘تئی ورنائیءِ لجّ ءُُ حیا‘چو گوستگیں وہدءِ یک تامُرےءِ رنگءَ منی چمانی دیمءَ گوست اَنت۔تو منا انچو دوست بوت ئے کہ منی دلءَ گُشت ہمے ساہتءَ وتءَ تئی نامءِ سرا کُربان بکن۔پدا منءَ نرگس گیر اتک کہ چو ترا وش کدّءُُ بالادیں جنکّے اَت۔منا عنبرین یاد اتک کہ چو ترا ڈولدار ءُُ براہدار اَت ءُُ من وتی چمانی دیما نازءِ عکس سما کُت کہ چو تراماں میاتک ءُُ ناز گرّ اَت۔ منءَ ہما وہد ءُُ پاس یاد اتک اَنت کہ چہ منی دستاں چوڈیہہ یےءَ تاراج ءُُ چولئیبوےءَ پُرشتءُُ بے بساط بوتنت۔من تاآپیں گیابےءَ اوشتاتگ ءُُ جیڑگءَ اِتاں کہ چو مہ بیت تو ہم ہماہانی کنڈءَ آپ بورئے؟چو مہ بیت منءَ منی مَارشت بندءِ سرءِ مرد بکن اَنت۔من چُرتءَ کپتاں ……جیڑ اِت ……حیال کُت۔مزنیں وہدےءِ سرسرجنئگءَ رند وہدے ہچ آسرءَ نہ رستاں گُڈا من وتی پت تئی چمانی تہا وتی وابانی کِشگءَ مکن کُت کہ من وَ مُدام دہل دوتاکوئیءَ رُت ءُُ چگل داتنت……………… ۔ تو منءَ سک دوست ات ئےءُُ من یک بدوپایے اتاں۔تو منءَ دل نہ بوت ئے کہ گوں یک بدوپایےءِ دامنءَ بندگ بہ بئے۔چو لئیبوےءَ پُرشت ءُُ پروش بہ بئے یا چو تاراج بوتگیں ڈیہہ یےءَ بے بساط بہ بئے۔“
مُرادپہ دمانے جل ءُُ مجل بوت چک جت ءُُ گشت ئے:
”اگاں اے پنجاہ سالءِ عمرءَ،منی زندگی بس یک ماہ یےءِ بہ بیت ایں،منا بس اَت۔“آئیءَ گُڈی رندءَ پہ دستءُُ دروہیءَ وتی دست نعیمہءِ نیمگا ٹال کُتگ ات۔ نعیمہءَ وتی دست شہاردیانءَ گشت:
”آ روچی تئی کسّہءِ گوشدارگءَ رند من یک پیمءَ گُمان کنگءَ اتاں کہ تو وتی یک ماہ یےءِ زندگیءَ یک رندے پدا ہما نودربریں ورنا بئے۔ امِاراتءِ اے روچاں شہ دربر جاہءِ پُل ءُُ رنگانی روچاں بدل کنئے۔ من ءُُ تو چہ وتی پیریڈاں یک ءُُ دو کلاکءِ ہاترا گار بئیں۔“
پدا نعیمہ نرم نرمیں گام چست کنان پارکنگءَ اوشتاتگیں وتی گاڑیءِ نیمگا شُت۔ مُراد گوں وتی ٹرالیءِ سرا ایریں ساماناں چو بُتےءَ ہمودا مِک بُوت۔آئیءِ پُشتءَ ائرپورٹءِ قندیل چو شہ دربرجاہءِ پُل ءُُ رنگانی روژنائیاں چمُّک جنئگءَ اتنت۔
٭٭٭٭
Post a Comment