انتون چیخوف | فوٹو : ریگزار
گرگٹ
نبشتانک : انتون چیخوف
رجانک : آصف شفیق
پولیس انسپکٹر او چومیلوف ؔءَ نوکیں اَوور کوٹے گور ءَ،دست ءَ بنڈلے،چہ بازار ءِ چوک ءَ گوزان انت۔آئی ءِ سُھرمودیں کانسٹیبل ءَ چہ ضبط کرتگیں نیوگاں پُریں ٹوکری یے گون آئی ءِ پُشت ءَ آیان انت۔چاریں کُنڈاں بے تواری یے شنگ انت،کسے ءِ ساہ کشگ ءِ توار ھم گوشاں نئیت۔کسانیں دکان ءُُ شراب جاہانی پچیں دروازگ ھدا وند ءِ جہان ءَ گوں شُدیگیں شاگوراں پہ ارمانی چارگاانت کہ ایشانی کش ءُُ کرّا یک پنڈوگرے ھم اوشتوک نہ انت۔
”تو بزاں مردم ورئے! گرّی ئیں کُچک“او چو میلوف ءِ گوشاں اناگہ ءَ وار ے کپیت۔
اڑے بچکاں مئیل اِتئے کہ بروت،مروچاں کس ءَ ورگ ءِ اجازت نہ انت،بگر اِت بد بہت ءَ“۔
پدا کُچک ءِ کلونزگ ءِ توار کئیت او چو میلوف ؔوتی دیما ھما نیمگا ترّینیت چہ بہپاری پچو گنؔ ءِ گس بندگی دارانی گُدام ءَ کچکے تچاناں ڈنّ ءَ درکئیت ءُُ کُمپیں مردے کہ واسکوٹ ءِ مُچیں بٹن ئے پچ انت گوں وتی کلف داتگیں پشک ءَ ھمے کچک ءِ رند ا کپتگ۔ھمے مرد اڑان کپان ءَ داں کچک ءِ دوئیں پادانی گرگ ءَ سوب مند بیت ۔ یک برے پد اکچک ءِ کلونزگ ءُُ اے توار (مئیل اِتئے کہ بروت) کئیت۔
مردم گوں بے تہمبلی ءَ وتی سرا ں چہ دکاناں کشّنت ءُُ ڈنّ ءَ سَرُک ءَ لگنت۔ یکیں دمان ءَ گدام ءِ کرا مردمانی مزنیں مچی یے جم بیت کہ گشے زاناں چہ زمین ءَ ٹومب اِتگ۔
”منی ھیال ءَ داوایے بوتگ واجہ“ کانسٹیبل گُشیت۔
او چو میلوف ؔگاماں ترند کشّان ءَ وت ءَ داں ھمے مچی ءَ سر کنت چاریت داں گدام ءِ گیٹ ءِ دیم پہ دیم و اسکوٹی ئیں مردے کہ وتی راستیں دست ئے بُرز اکتگ
او شتاتگ ءُُ چہ یک لنکک یے ءَ ھون ئے ھم رچگاانت ءُُ وتی ھمے لنکک ءَ مردماں پیشدارگا انت۔آئی ءِ زہراں پُریں دیم ءِ سرا نبشتگ ”انوں تئی ٹانگان پروشاں کم بخت“ ءُُ آئی ءِ لنکک چو آجوئی ءِ بیرک ءَ انت اوچو میلوف ؔ پجّاکار یت کہ اے مردزرگر
خر یوکینؔ انت۔
مچی ءِ تو کا توک ”گناہگار“ یک اسپیتیں ”بورزوی“کچکے کہ بَڈ ءَ ئے زردیں نشانے پر اِنت وتی دوئیں دست ئے چہ یک دومی ءَ جتا کتگنت،وپتگ ءُُ الکاپی ءَ درہگاانت۔آئی ءِ دوئیں چم ترس ءُُ بیم ءِ گواہی ءَ دئیگا انت۔
”چی بوہگا انت ادا“ او چو میلوف مردماں تیلانک دیان ءَ دیمارؤت ءُُ جست کنت۔
”واجہ،من چو بزگانی ڈؤل ءَ بے ترک ءُُ توار وتی راہ ءَ روان اتاں“ خریوکین جکّان ءَ گشگ ءَ لگت۔
”من ءَ گوں مِستری میترچ ءَ دارانی بابت ءَ لہتیں گپ جنگی ات کہ مُپت ءِ ھدا اے مصیبت منی بڈ ءَ کپت ءُُ منی لنککے دپ جت،من ایشی ءِ ھچ وڑیں کارے ھم بیران نہ کتگت،من یک خدمت کشّین مردمے آں،منی کار باز جنجال ءُُ گرانیں کارے،واجہ! توکمیں زہمت بکن منی پگار ءَ چہ سیٹ ءَ پچگر نوں بوت کنت من داں ہپتگے وتی اے لنکک ءَ سُرینت مہ کناں...نزاناں اے کُج ءِ کانود اِنت کہ ما وت ءَ چہ رستر ءُُ ھونواریں جناوران ھم پہ پہریزین...ہر یکے اگاں ھمے رنگ ءَ دپ جنگ بنا بہ کنت گڑا مئے زند ءُُ مرگ یک بنت“
”ھاں..........“او چو میلو ف وتی برُواناں بُرز ءَ بارت ءُُ ترُندیں گالوار ءَ جست کنت ”کئے انت اے کُچک ءِ واہُند؟انچو پہ دیم وتی دلوت ءُُ کچکانی یلہ دیوکانی مروچی من بہر ءَ دیاں،نوں ھما مردمانی بندءُُ بست کنگ ءِ وہد اتکگ کہ کانود ءَ لئیبے سر پدبنت۔من آئی ءَ ھمینکس ڈنڈ ءُُ ملام بہ کناں کہ ھوش ئے سرابئیت ءُُ بزانت کہ ھنچو پہ دیم وتی دلوت ءُُ کچکانی یلہ کنگ چی ءَ گشنت۔ایدرینؔ،مالوم بکن کہ اے کچک کئی انت ءُُ یک بیانے ھم جوڑ بکن دگہ پشت کپت کچک تہ ھمے دمان ءَ بہ کُش ئے،منی ھیال ءَ گنوک بوتگ کہ مردماں پہ ترّگ ءَ نئیلیت،بلے کئی انت اے کچک؟“
”بلکیں جنرل ژیگا لوف ءِ بہ بیت“چہ مُچی ءَ توارے کئیت۔
”اف چینکس گرم انت،ایلدرینؔ بیا کوٹ ءِ کشگ ءَ منا کُمک کن“ نوں آ دیما گوں خریوکینءَ ؔ ترّینیت۔
”یک گپے ءَ منی سر پر نہ بیت کہ ایشی ءَ باریں ترا وارتگ چتور؟ اے داں تئی لنکک ءَ چوں سر بوتگ،تئی رنگیں دراج ءُُ بُرزیں مرد ءُُ پدا چوشیں گونڈیں کچک،ھتمن کمیں زرّ پچ گرگ ءِ ھاترا تووتی لنکک پہ زور گون کیلّا ءَ زیم کتگ،من شمے ڈؤلیں لُچانی رگ رگ ءَ پجّاہ کاراں“۔
”چو نا ہا واجہ،ایشی ءَ گوں روکیں سگریٹ ءَ کچک ءِ پونز داگ داتگ کچک گنوکے نہ انت و ت سرا وت ایشی ءَ دپ بہ جنت!.....خریوکین ءَ وڑے نہ وڑے ھر وہد لُچی یے دل ءَ کئیت“،
”تو بس کن اڑے کانٹی،تو زاناں منا چوش کنگ ءَ دیستگ کہ اے وڑیں دروگاں بندے“
”شمے رنگیں مردماں واجہ وت پجّاہ کاریت واجہ وت شر تر زانت کہ دروگ کئے بندگ ءَ انت ءُُ راست کئے گشگا انت “
”من اگان دروگ بنداں گڑا برومنی رپورٹ ءَ بکن،کانود ءَ نبشتہ انت کہ نوں ھر کس ءَ بروبری ءِ ھساب ءَ حق رسیت،منی جند ءِ براتے وت پولیس ءَ انت......اگاں زانگ لوٹے گڑا........“
”جی ناں اے کچک جنرل ءِ نہ انت“ کانسٹیبل ءَ درائینت،آئی ءِ کرا چوشیں کچک ھچبر نہ بوتگ آئی ءِ درائیں کچک شکاری انت“۔
”تو اے گپّ ءَ دلجمی ءَ جنگائے؟“
”جی ھو سرکار“
”اے ھبر ءَ راستی من وت سرپداں کہ جنرل ءِ کچک گراں کیمتی ءُُ شرّ نسل انت۔اے کچک.....!! کمیں ایشی ءَ بچارات بدرنگ ءُُ کم نسلیں کچک ءَ،کئےءَ زور پر انت کہ چوشیں کچک بہ داریت۔ماسکوءُُ پیٹر س برگ ءَ اگاں چوشین کچک ودی بوت گڑا شما زان ات کجام ھال ءَ ئے سرکننت،بیدے ھکومت ءِ جست ءَ مردم ایشی ءِ کار ءَ وت ھیر کننت۔خریوکینؔ تو مُپت ءُ نا حق ءَ زہمت بوتگ ئے تئی کسّہ ھمدا نہ کُٹیت کچک ءِ واہند ءَ الم،سزا رسیت،نوں وہد اتکگ کہ..........“
”بگندئے اے جنرل ءِ جند ء کچک بہ بیت“ کانسٹیبل انسپکٹر ءِ گپّاں پروشیت ءُُ وتی ھیال ءَ زاہر کنت۔”تہنا ایشی ءِ چارگ ءَ پد کس گشت نہ کنت کہ اے جنرل ءِ نہ انت،من زی ھمے دابیں کچکے جنرل ءِ کمپان ءَ دیستگ ات“۔
”الم ءَ جنرل ءِ بیت“ چہ مُچی ءَ توارے کئیت۔
ایلدرینؔ! کوٹ ءِ گور ءَ دئیگ ءَ منا کُمک کن،گوات باز سارت کشگ انت ءُُ اے کچک ءَ ھمے دمان ءَ برجنرل ءَ سربکن بگوش کہ اے من دیم داتگ،دگہ واجہ ءَ بگوش کہ شما چوشیں شر نسل ءُُ گراں بہائیں کچکان سڑکاں یلہ مکن ات۔اگاں ھمک ظالم ھم سرپد بیت کہ من ایشی ءِ پونز ءَ سگریٹ مان بکناں تہ اے زوت اثر زوریت کچک باز نازرکیں ساھدارے.....ءُُ ترا گُشاں اڑے مُردار!نوں بند کن وتی گرّ ی ئیں لنکک ءِ پیشدارگ ءَ میاریگ تئی وتی جند انت“
”آ انت جنرل ژیگا لوگءِ رکاب دار پیداک انت،بیا باریں جستے کناں (اور کابدار کمیں ادابیا)
”اے کچک ءَ بچار شمے جنرل ئیگ انت“
”بابا ھُداءَ بچارات مئے کرا چوشیں کچک و ھچبر نہ بوتگ“
”نوں بل ات وتی گیشین پٹ و لوٹ ءَ ادا اوشت ءُُ پادی جاک ءُُ سلوات ءِ زلورت نہ انت بہ کُش ات اے بدبہت ءَ ءُُ کسہ ءَ چمدا آسر کن ات“ او چو میلوف یک برے پدا زہر گپت۔”اے مئے نہ انت“ رکابدار وتی گپاں دیما بران ءَ گُشیت ”اے جنرل ءِ برات ئیگ انت کہ دو روچ پیسرا دا اتکگ،جنرل چوشیں کچکان ھچ ھُب نہ انت البتہ آئی ءِ برات اے رنگیں کچکاں باز دوستداریت“
”چی گشت جنرل ژیگا لوف ءِ برات اتکگ؟ولا دیمیرا ایوانچ!!“۔او چومیلوف ءِ دپ چہ گل ءَ پچ بیت ءُُ بچکند گ آئی ءِ لُنٹانی سرا سہرابیت۔
”اے چونیں گپّے کہ مہمان اتکگ ءُُ من سہی نیاں“!
”جی ھو....،زاناں دل ءَ ئے بوتگ کہ وتی برات ءِ گندُکی ءَ بہ کنت“۔
”ھوھو!! بزاں تو ولاد یمیرا ایوا نچ ءِ کچک ئے،ایشی ءِ لنکک وارتگ؟ہا..،ہا...،ہا....، ہا.....پادا گونڈکیں شیتان زہر گپتگ......واہ باز جوانیں کچکے“۔
رکا بدار کچک ءَ توار جنت ءُُ چہ گس بندگی دارانی گدام ءَ ڈن ءَ درکئیت۔مچی خیریوکینؔ ءِ سرا کندگ ءَ لگیت۔
”نوں تومنی دست ءَ دراتک نہ کنئے‘۔
او چو میلوف خریوکینؔ ءَ بیہار دیان ءَ اور کوٹ ءَ شرّی ءَ وتی بدن ءَ مانپوشت ءُُ باز ار ءِ چوک ءَ گوزگءَ لگیت۔
٭٭٭
Post a Comment