فوٹو: ریگزار
نادراہیں جنک
گیدی کسّہ (فارسی)
اردو رجانک: نصرملک
بلوچی رجانک: اے آر دادؔ
یک ملکےءَ تاجرے است اَت۔ آئیءِ سہ بچ اتنت کہ مزن بوتگ اِتنت۔ اے وتی پتءِ کارءِ کمکار اتنت۔ اشانی پتءَ ہم لوٹ اِت کہ آئیءِ بچ آئیءِ کارءُُ بارءَ بزان اَنتءُُ بہ ودّینت۔ اشانی ہمساہگ یک ازگاریں مردمے اَت آئیءَ زیبائیں جنکے است اَت آ نہ ایوک وش رنگءُُ زیبا اَت بلکیں وتی وش روئیءُُ مردم گریءَ سک باز نامدار اَت۔ تاجرءِ سہیں چُک گوں آئیءَ سیرءَ دلمانگ اِتنت۔ بلئے تاجر اے گپّءَ تیار نہ اَت کہ آئیءِ یک چُکّے اے جنکءَ بہ گِپت۔ءُُ ایندگہ دوئیناں چون وش بکنت۔ آئیءَ نہ لوٹ اِت کہ دگہ جنگءُُ داوایے اِشانی نیامءَ بہ بیت، تاجرءَ وتی سہیں چُکّانءَ ہزار ہزار کلدار داتءُُ گُشت کہ برو اِت ہندوستانءَ ءُُ چرے زرّاں کہ من شمارا داتگنت چیزے بِگر اِت۔ ہرکسءَ کہ شرّءُُ جوانیں چیزے بہا زُرت گڑا من ہمے سرپد باں کہ آ منی کارءُُ بارءَ دیمءَ بُرت کنت۔ ءُُ ہما اے جنکءَ گوں سیر کُت کنت من ہمائیءَ گوں جنکءَ سیر دیاں۔
سہیں برات ہندوستانءَ شُت اَنتءُُ رہسری ہوٹلےءَ سہ کوٹی گِپت اِش کہ اُودا مسافرانی رَو آ اَت۔ سُہبءَ بازارءَ شُتءُُ بیگاہءَ وتی کوٹیءَ اتک اَنت۔ ءُُ وت ما وتءَ نشتءُُ حبرءُُ حال اِش کُت۔ پدا وپسگءَ ہرکس وتی کوٹیءَ شُت۔
یک روچے مزنیں برات بازارءَ شُت دیست ئے مردےءَ جُلّے(قالین) گون اِنتءُُ بہا کنگءَ اِنت۔ آ کوکار کنان اِنت۔ ”بیا اِت زیت کن اِت اے بال کنوکیں جُلّءَ بہ زیر اِت۔ اے بال کنوکیں جوانیں جُلے، شما اِشیءَ گوں ہر جاگاہءَ بہ لوٹ اِت شُت کن اِت“۔تاجرءِ چُکءَ جیڑ اِت اے وَ شریں چیزے۔ چوشیں دگہ ہچ شریں چیز منا نہ رسیت من اشیءَ سوار باں ءُُ پتءِ کرّءَ رواں آ اشیءَ گندیتءُُ وش بیت۔ منا جنکءَ گوں سیر دَنت۔ آئیءَ چہ جُلّ بہا کنوکءَ جست کت۔
”اے چینچک ئیگ اِنت“
”بس ہزار کلدار“ آ مردءَ پسّہ دات۔ آئیءَ زرّ داتءُُ جُلّ پتاتءُُ تیلیءِ تہا کُتءُُ وتی کوٹیءَ آورتءُُ چیر دات، برات ئے مہ گندنت۔ تاجرءِ دومی چُکّ یک روچے بازارءَ شُت کہ انچیں چیزے بہا بگراں کہ کار بہ دَنت۔ روان روانءَ آئیءِ سر دَمکےءَ کپت دیست ئے مردے آدینکے بہا کنگءَ اِنتءُُ گُشگءَ اِنت۔ ”اے آدینکءِ تہا شما دنیاءِ کُنڈکُنڈءَ دیست کن اِت“۔
تاجرءِ بچ حیران بوتءُُ دیمءَ کنز اِت مردءَ جُست ئے کُت ”چنچک ئیگ اِنت؟“
مردءَ گُشت ”بس ہزار کلدار“
اشیءَ ہزار کلدار داتءُُ آدینک کیسگءَ کُتءُُ وتی کوٹیءَ آورتءُُ چیر دات، براتاں گوں ہچ نہ گُشت۔
سیمی کستریں چُک یک روچے بازارءَ شُت آئیءَ دیست مردے کوکارءَ اِنت۔ ”بیا اِت پیالگے بہائی اِنت‘ اے کارآمدیں پیالگے کسے کہ ساہ کندنءُُ سکراتءَ بیت اے پیالگءِ آپاں بہ وارت پاد کیتءُُ زندگ بیت“ اشیءِ ہم نیاد ہزار کلدار اَت۔ آئیءَ زانت کہ چریشیءَ دگہ جوانیں چیز منا رَست نہ کنت۔ اگاں ایشیءَ منی پت بہ گندیت سک وشّ بیتءُُ منا جنکءَ گوں سیر دَنت۔ اشیءَ ہم زرّ داتءُُ پیالگ آورتءُُ وتی کوٹیءَ چیر دات۔
درائیں براتاں وتی تبءِ چیز گِپت اَنت۔ نی اے پہ روگءَ سرگپتگ اِتنت۔ وتی ملکءِ باروا گپّءَ اِتنت۔ ہمے کہ سربگرنتءُُ برونت توکی بچ وتی کوٹیءَ شُتءُُ آدینکءَ را کشتءُُ چار اِتے۔ ہرچی کہ آئیءَ چارگ لوٹ اِت دیست ئے۔ آئیءَ وتی آدینکءِ دیم وتی ملکءِ نیمگءَ ترینت کہ ہمودا آ نشتگ اِتنت (بزاں آہانی لوگ اَت) ناگاہ آئیءِ چمّ وتی دوستدار ہمے جنکءَ کپت اَنت۔ دیست ئے کہ جنک نادراہ اِنت، گندلانی باہوٹ اِنت۔ آ مونجاءُُ پریشان بوت۔ پاد اتکءُُ وتی براتانی کرّءَ شُتءُُ درائیں گپّ ئے کُت اَنت۔
”تکانسر مہ بئے، ہچ چُرت مجن“ کستریں براتءَ گُشت، منی گورا انچیں پیالگے است آ توری چنچو مرکی بہ بیت وہدے منی پیالگءِ آپاں بہ وارت زندگ بیت۔ بلئے مارا نی زیت اُودا سر بئیگ لوٹیت۔ بلئے چون شُت کنیں۔ اُودا زیت سربوّگءِ مارا وسءُُ واکے نیست، مئے ہنکین دور اِنت۔
مزنیں براتءِ دل ڈڈ اَت آئیءَ گُشت وتی سامانءَ بہ بند اِتءُُ پہ روگءَ تیار بہ بئیت۔ من انچیں جُلّے گپتگ کہ چمّ اے کوسءُُ پرا کوسءَ سر نہ بیتءُُ ما وتی لوگءَ سر بہ بئیں۔
سہیں تیار بوتءُُ ہوٹلءَ چہ درکپتءُُ پڑءُُ ڈاکےءَ شُت اَنت۔ اُودا مزنیں براتءَ وتی جُلّ پچ کُتءُُ اے نشت اَنت۔ براتءَ جُلّ حکم دات کہ بال کن۔ اشاں بال کُتءُُ نادراہیں جنکءِ لوگءَ رَست اَنت۔
رَسگءَ گوں کستریں براتءَ پیالگءَ را آپ مان کُتءُُ جنکءَ رادات۔ آئیءَ سر چست کُتءُُ پاد اتک۔ گشئے ہچے ہم نہ بوتگءُُ نہ کہ کسے مِرگی بیتگ۔
نی جنک دِرنگءُُ دلینگ اَت۔ بلئے نی اے گپّءَ سرکشّ اِت کہ جنکءَ کئے بہ گِپت۔ ہرکس گُشگءَ اَت ہکدار مناں۔ نی آ وت ما وتءَ اڑ اِتگ اِتنت۔ اگاں منی پیالگ مہ بوتیں اے وش نہ بوتگ اَت۔ مُرتگ اَت۔ کستریں براتءَ درائینت۔ مزنیں براتءَ گُشت ”اگاں منی جُلّ مہ بوتیں کدی ہم ما وہدءِ سرا سر نہ بوتگ اتنت۔ جنک باید منا بہ رسیت“۔
توکیءَ گُشت”اگاں منی آدینک مہ بوتیں ما کدی نہ زانتگ اَت کہ جنک نادراہ اِنت۔
نی اے سہیں قاضیءِ کرّءَ شُتءُُ وتی کسّہءُُ گپّ اِش کُتنت۔ قاضیءَ درانئینانی گپّ اِش کُتءُُ کستریں براتءَ راگُشت ئے کہ تئی پیالگءِ آپاں چہ جنک زندگ بوتگ۔ مئے رہبندءُُ دستورءِ حسابءَ آ نی تئی گوہار بیت تو گوں آئیءَ سیر کُت نہ کنئے۔ اے دوئیں برات سورتی (لاٹری) بکن اَنت۔ ہرچیءِ کہ نام درکیت جنک ہمائیگ اِنت۔
گشنت کہ توکی براتءِ نام در کیت، ءُُ آ ازگارءُُ شررنگیں جنکءِ سیر گوں ہمائیءَ بیت (ہما کہ آدینک ئے گون اَت) قاضی وت آ دیوانءَ ساڑی اَت ءُُ اے نکاہ دات اَنت بچکانی پت ہم نکاہءِ سہتءَ گون اَت۔
٭٭٭
Post a Comment