غنی پرواز | فوٹو : ریگزار
نُکسہ
ناگمان
’نُکسہ‘ واجہ غنی پرواز ءِ آزمانکانی اولی کتاب ’سانکل‘ ءِ اولی آزمانک اِنت۔ اے آزمانک بلوچستان ءِ مستریں شہر شالکوٹ ءِ مستریں ہسپتال ءِ بے رہبندی ءُُ بدحالیءِ شوندار اِنت۔ گسی ئیں ہسپتال ءِ دَرمانانی اَمبار ءِ دیما مردماں وتی نُکسہ گون اَنت ءُُ درمان ءِ گرگ ءَ یکے دومی ءَ تیلانک دیان اَنت۔ ہمے سہت ءَ جنکے کئیت ءُُ اوشتیت۔ آئی ءَ ہم دوا گرگی اِنت۔ آ نُکسہ ءَ مُچّی ءِ نیمگا شہاریت ءُُ کُمک لوٹیت۔ ہر کس وتی ہیداں اوژناگ اِنت پمیشا کس دیما نہ کنزیت بلے یک نزور بالادیں ورنایے کہ وت باز رَندا امبارءِ دَریگ یئِ نزیک کتگ بلے تیار ترینانی گورگِندءُُ تیلانکاں پُشتءَ چگل داتگ، جنک ءِ شہارتگیں پرچی ءَ دست گیپت۔ نُکسہ ءِ دَزگرگءَ رَند آ دلیر بیت ءُُ راہ کشّان ءَ دیم پہ دَریگءَ رؤتءُُ دیر نہ گوزیت کہ جنکءِءُُ وتی درماناں زیریتءُُ کئیت۔ مردم حیران بنتءُُ آئیءِ نیمگا چاراَنت!
ءُُ ہمے چیزءَ بزاں بچک ءِ نزوریءُُ وتی درمانانی گرگءَ پدماں پدءِ بے سوبیءَ اے کسّہءَ را آزمانکی رنگے بکشاتگ۔ اگن بچک دراہجانیں، ہَزگاریں یا نامداریں مردمے بیتیں ءُُ اولی چکّرءَ درمان یئِ بہ گپتیں گڑا کسّہ وش نہ بیتگ اَت۔
جنک ءِ نُکسہ آ دِگراں پرچا دست نہ گپت؟ ایشیءِ یک سببے بگندئے ایش اِنت کہ ہر کس وتی ہیداں اوژناگ اَت۔ چُشیں وہداں کہ مردم ءِ وتی کار اَڑنگ بَڑنگ اَنت، مردم ءِ دل نہ لوٹیت کہ دومی ءِ کار ءَ بئیت۔ ما گِندیں کہ آزمانکءِ بیان کنوک ’من‘ ہم یک کِرّءَ اوشتاتگ ءُُ تماشہ چاریت۔
جنک ءِ پرچی اے ورناءَ چیا دست گپت؟ ایشی ءِ پسّوءَ ما چو اَندازہ جت کنیں کہ بگندئے:
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ بچک جنک ءِ پَجّاروک یا سیادے۔◉
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ جنک بچک ءِ نزیک ءَ اوشتاتگ اَت۔◉
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ ورنا دیندارے ءُُ آئی ءِ نِزّءَ کار سواری ثواب اِنت۔◉
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ بچک دَردواریں مردمے ءُُ دِگر ءِ گٹّءُُ گُشاد کنگ ءَ مدام اوشتاتگ۔◉
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ ورناءِ دل ءَ جنینانی شرپ ءُُ اِزت چرا دگہ مردماں گیشتر اِنت۔◉
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ دگہ سببے جِنس ءُُ ورنائی ءِ کشش اِنت۔ اگن نُکسہ جنکے ءِ بدل ءَ مردینے ءَ یا پیرزالے ءَ شہارتیں بگندئے◉
بچک ءَ گوں چُشیں ہُدوناکی دست نہ گپتگ اَت۔
وہدے جنک پہ کُمک ءَ وتی دستءَ ٹال کنت گڑا بچک ءِ وپتگیں بامرد پاد کئیت ءُُ آ دیما کِنزیت۔ (چیزے مردین ءَ واستیگیں جنین دوست تِر بیت!) جنک ءِ کار ءَ آیگ ءِ سبب توری ہرچی بہ بیت ہما سِکین ءُُ سُٹُک بچک ءِ دل ءَ اَنچو گون اَتکگ کہ آ وہد ءَ آئیءَ نزوریءُُ بے واری شمشتگ۔
سرزاہرءَ اے کِسّہ گسی ئیں ہسپتالے ءَ درمان ءِ گِر ءُُ کا ءَ مہلوک ءِ نیام ءَ تاڑءُُ تیلانک ءُُ کشّاں چیلّءَ پیش داریت بلے اِیرت بچارئے اے تہنا ہسپتالےءِ بے رِدءُُ بندیں مُچّی یے ءِ کِسّہ نہ اِنت بلکیں کُلّیں دنیاءِ آدینک اِنت۔ دنیا ءَ ہم اَنچوش اِنت۔ ہر کس دیما رؤگ لوٹیت۔ پریشی ءَ ہر وڑیں راہ دَرگیجیت۔ تیاریں نِزوریناں پُشتءَ چگل دیانءَ دیما رَوَنتءُُ کم گُشاد وتی بے سوبیانی سرا کُپّنت ءُُ نُرنڈَنت۔
اے دِلرَنجیں، پشت کپتگیں مردمانی تہا ہمے وڑیں ورنا ہم گون اَنت کہ آہانی دست ءَ باز بیت بلے چہ وتی زورءَ نزانتکار اَنت۔ بلے وہدے سُٹُکے آہانی وابیں توانءَ جاہ سرّینیت تہ آ وتی جندءَ پجاہ کار اَنت ءُُ سہتکے پیسرءِ گرانیں کار نی پرآہاں ہچ گران نہ بیت۔ وانیں توان ءِ پاد کنوکیں سُٹُک ءِ دروشم بے حساب اَنت ءُُ اے آزمانکءِ تہا یک جنکے اے کارءَ کنت۔ اگن جنک مہ یتکیں، روچ شت بلے بچکءَ درمانءِ گرگ وار نہ بوت۔
بگندئے آزمانکارءِ دلءِ گپ ایش اِنت کہ مردینءِ سوبمندیءِ پُشتءَ جنینءِ دست اِنت۔ اے نام پُرشتیں گپے بلے رَد اِنت۔ مردمے ءِ سوبمندی ہما مردمءِ جند ءِ پُحتگیں زانت ءُُ مہکمیں کِردءِ بروَرد اِنت۔ اگن کسےءِ تہا ایشانی کمّی بہ بیت، ہچ وڑیں دست آئیءَ چست کُت نہ کنت۔
غنی پروازءِ گیشتر آزمانک گونڈ اَنت۔ نُکسہ ہم دراج نہ اِنت بلے باز جاہءَ ناپولیں ءُُ گیشیں گال یئِ مان۔ چوکہ آزمانک ءِ اولی بَہرگ چوش اِنتءُُ ایشیءِ تہا بازیں لبز اَنچین اَنت کہ اگاں کشّگ بہ بنت اے بہرگ شرتِر بیت
’شالکوٹ ءِ نادراہ جاہ ءِ درمانانی اَنبار ءِ دیمءَ مہلوکءِ مُچّیءُُ مِیڑی اَت۔ ہر یکےءَ نُکسہے گون اَتءُُ پہ درمانءِ گرگءَ اَتکگ اَت۔ بلے درمان امبارءَ اتنت کہ آئیءِ دریگءِ دپءِ رَسگ الّمی اَتءُُ ہنچو گُمان بوگا اَت کہ مرچی اودءِ رسگ آسان نہ اِنت۔ چیا کہ مردم پہ ردءُُ بند نہ اوشتاتگ اتنت۔ بلکیں پہ بے رد ءُُ بندی ءَ مُچّ اتنت ءُُ پہ انبارءِ دریگءِ دپ ءِ سربوگا یکے دومیءَ تیلانک دیگا اتنت۔ ہر یکے وتی پورئیں زورءِ چکاسگءَ اَت۔ ہر یکےءِ جُہد ہمیش اَت کہ زوت چہ زوتءُُ چہ باز مردم ءَ پیسرا دریگءِ دپءَ بہ رسیت۔ پرے واستا آ وتی دست، پاد، گوشءُُ دپءَ یک پجّیءَ کار بندگءَ اَتءُُ چہ وتی کشءُُ گورءِ مردماں بلکیں دیمءِ مردماں ہم گوزگءِ واہگ دار اَت۔ بلے ہر یکے وتی زور، رپکءُُ جہدءُُ کوشستانی پدا دیما روان اَت یا پُشتءَ کِنزان اَت۔ تیار تِریں پہ بے تواری، ڈڈی ءُُ ٹہلءُُ نازے کم کمءَ دیما روان اتنتءُُ نزوریں سہت پہ سہت پشت ءَ کِنزان اتنت۔‘
اے بَہرگءِ ہما لبزانی چیرا کہ کِشک کشّ اِتگ منی نِزّءَ گیشین اَنت۔ اگن من بیتیناں ایشیءِ لیسءُُ پِلّیس دَر کتگ اتنتءُُ چو نبشتہ کتگ اَت:
’شالکوٹءِ نادراہ جاہءِ درمانانی امبارءِ دیما مہلوک مُچّ اَت۔ ہر یکےءِ نُکسہے گون اَتءُُ پہ درمانءِ گرگءَ اَتکگ اَت بلے درمان امبارءَ اتنت کہ آئیءِ دریگءِ دپءِ رسگ الّمی اَتءُُ چوشیں گپّاں پونسیءَ اودءِ رَسگ آسان نہ اَت۔ مردم سرپہ چَکّ اتنتءُُ پہ دریگ ءِ سر بوگءَ یکے دومیءَ تیلانک دیانءُُ گورگِند جنان اتنت۔ ہر یکےءِ جُہد ہمیش اَت کہ پیسرا دریگءَ بہ رسیت۔ ڈَڈّتریں کم کم ءَ دیما کنزان اتنتءُُ نِزورینانی وار اِش بُرتگ اَت۔‘
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ یک جاہے آزمانک گُشیت◉
’من ہم وش وش نہ اتاں۔ چہ ڈاکٹر عظیمءَ نُکسہے گپتگ اَتءُُ پہ درمانءِ گرگءَ اتکگ اِتاں۔‘
)........ اول سرا وہدے وانوک ڈاکٹر عظیمءِ نامءَ گندیت دلءَ ہمے گُشیت کہ اے دیمترا بلاہیں کِردے پیش داریت بلے آزمانک ہلّیت نئیکہ ڈاکٹر دیما کئیتءُُ ناں آزمانکار پدا آئی ءِ نامءَ گیپت۔ آزمانکءِ تہا کسی نام گرگ نہ بیتگ۔ پمیشا ایوک ءَ ڈاکٹر عظیمءِ نامءِ گرگ بے وڑءُُ بے پکار اِنت۔
نُکسہ گوں وتی کمی گیشیاں ’سانکل‘ ءِ بیانی آزمانکانی تہا شرترین اِنت۔
◉◉◉
( دلگوش : اے نبشتانک واجہ ناگمان ءِ کتاب ”نگدانک“ءَ چہ زورگ بوتگ ءُ ہمائی ءِ منتءَ چہ شنگ کنگ بوہگءَ اِنت۔ادارہ ریگزار)
Post a Comment