انتون چیخوف | فوٹو : ریگزار
دلءِ گُک
انتون چیخوف
رجانک : محسن بالاچ
تہارمغربءِ وہدءَ،برپءِ ڈلگ ڈلگیں ٹکر بازارءِ نوک روک کتگیں قندیلانی چپ ءُُ چاگردءَ۔ وش وشا بالتنت،لوگانی سرا،اپسانی بڈّاں، مہلوکاتءِ دستانی،پاگ ءُُ کلاہانی سرا،برپءِ بارگ بارگیں ءُُ نرمءُُ نازرکیں تلگ جوڑ بوتگت۔اپس گاڑیءِ ھدا بند ایونا،جِنّءِ پیمیں اسپیتیں اپس گاڑیءِ ازبابانی بکسءِ سرا، بے ترک ءُُ تواریءَ چو گرنچءِ پیما انچو زنکرتگت کہ چدءُُ گیش کومپ بوہگ بنی آدمی وس ءُُ واکءَ چہ ڈن ات۔ آ انچوبے ذکت ات کہ مالوم بوت کہ اگاں برپءِ بلاہیں ٹکرے ھم آئیءِ سرا بہ کپیت بلے پدا ھم آئیءِ توکا انچو تاکت نیستت کہ وتی سرا چہ بہ چنڈیت ءِے۔ آئیءِ ھشک ءُُ ھَڈّین اپس ھم اسپیت اسپیت ءُُ بے ھاٹیگت۔ آئیءِ بے ترک ءُُ تواری، جانءِ ھڈّءُُ بند ءُُ دارگونگیں تچک ءُُ لاگریں پاداں چہ، گمان بیت کہ آئیءِ سرا ارزان نیادیں مٹھائیءِ بار لڈّگ بیت۔ زانگ بیت کہ اے وھدءَ آ یک پگرےءِ تہا گار انت۔ آ بزگ کہ وش ءُُ جلوہ ناکیں زیداں پہ زورے کشگ بوتگ ءُُ بیمناکیں رژن، کوکار ءُُ جَگّا ءُُ مہلوکءِ بے آسریں تچ ءُُ تاگ ءِ تہا دور دئیگ بوتگ آ چون بے مولیں پگر ءِ تہا گار نہ بیت۔
ایونا ءُُ آئی اپسءَ دیر انت کہ یکیں جاگہءَ سنگ ءُُ سیاہ اتنت، چہ،نیمروچءَ بگر تانکہ اے وہدءَ آہاں یک سواری یے ھم نہ رستگ، شپءِ تاروکی ودّان انت، بازارءِ قندیلانی رژن گیش تالان بوہان انت ءُُ دگانی ترک ءُُ توار گیش بوہان انت۔
”وائی برگ اسکایاءَ اے گاڑی روت!“ ایوناؔ ءِ گوشاں توارے اتک۔
”گاڑی“ ایوناؔ پدرہیت وتی برپ آماچیں مچاچاں پچ کنت تہ گندیت کہ افسرے گوں فوجی کوٹءَ اوشتوک انت۔
”وائی برگ اسکایاءَ۔۔۔۔۔۔۔؟“ افسر پدا درّاہینت۔”
”تو وابئے؟ وائی برگ اسکایا روئے۔۔۔۔۔؟“
افسرءِ مکسدءَ سرپد بوہانءَ، ایونا اپسءِ مہار چِکّت، برپ ءِ ٹکر اپس ءِ بڈّءَ پادانی سرا چہ چست بوہانءَ، گواتءِ تہا شنگ بنت، افسر گاڑیءِ تہا نندیت، گاڑیءِ واہند اپسءَ ھکّلیت، پدا بٹءِ پیما وتی گردنءَ دراج کنت ءُُ وتی جاگہءَ اوشتیت ءُُ بے سوبءَ، بلے وتی عادتءِ ردا ازرانک ءَ توار گیجیت۔ اپس ھم گردنءَ دیما کشّانءَ وتی لاگریں پاداں ھور کنت ءُُ پہ بے دلی دیما رہادگ بیت۔
تہاریءِ نیامجینءَ، ایوناءِ گوشاں، کِرّّ ءُُ کَشاں بازیں توارے آہگا ات۔”بے ایمان کجا لَگَت دیانئے۔۔۔۔؟“،”تئی دلءُُ ھوش کجاانت“۔۔۔۔ راستی نیمگا برو گُم بو۔۔۔۔۔“۔ افسر زھر گپت۔
یک گاڑی والایے کہ باڑوءِ سرا گاڑی یے گون انت۔ آئیءِ سرا زھر گپت۔ اپسءِ پونز یک رہگوزےءِ کوپگءَ لگیت کہ آ، دیدوکاں درلپاشیت ءُُ آستونکاں لانچیت۔ ایونا بکسءِ سرا وتی پہلوگءَ انچو بدلیت گشئے زاناں کُنٹگانی سرا نشتگ۔ وتی دستاں سُرینیت ءُُ چاریں نیمگا انچو پہ بے ساری چاریت کہ من ادا پرچہ اتکگاں۔
ایونا وتی سواری ءِ نیمگا چاریت ءُُ وتی لنٹاں سُرینیت، گمان انت کہ آچیزے گشگ لوٹیت، بلے آئیءِ دپءَ بیدے چہ ھوں ھوں ءَ دگہ ھچ درنئیت۔
”چے گشئے تو۔۔۔۔؟“ افسر جست گپت۔
ایونا پہ بے دلی کندیت ءُُ گُٹءِ تُکءَ ایر بارت،شاکارانءَ پہ مشکلے لہتیں لبز گشیت۔ ”منی بچکیں چک۔۔۔ شمبےءِ روچءَ چہ دنیاءَ شت واجکار۔۔۔۔۔“
”اوں چے بوتگئے۔۔؟“ ”نزاناں تپیگت، سئے روچءَ نادراہ جاہءَ داخل ات۔آئیءَ رند دنیا یے یلہ دات“
”اللہ ءِ وتی رضا۔۔۔“
”شیطان دیما بچار۔۔۔“ چہ تہاروکیءَ توارے کیت“، کچک۔۔۔۔۔۔چماں پچ کن برو۔۔۔“
”زوت کن گاڑی والا“افسر گشیت”اے رپتارءَ روئے باریں تو کدی سر بئے“
گاڑی والا پدا گردنءَ دراج کنت ءُُ وتی جاگہءِ سرا اوشتیت اِزرانکءَ گواتءَ دنت ءُُ پد ماں پدا افسرءِ نیمگا دلگوش کنت،بلے افسرءَ چم جُپت کتگنتءُُ آ گپ ءُُ ھبری نہ انت۔
ایونا وائی برگ اسکایاءَ وتی سواریءَ ایر کنت۔چاہ جاہءِ کشءَ وتی گاڑیءَ اوشتارینیتءُُ وت پدا بُکسءِ سرا وتارا مُچ کنت۔۔۔ یک کلاکے گوزیت۔۔۔ءُُ پدا دومی۔۔۔سئے ورنا کہ آہانی تہا دو برز ءُُ لاگریننتءُُ سیمی پٹک ءُُ کومپین اِنت، یکے دومی کلاگ گران، ھورءِ سواساں توار گیجانءَ ھمے نیمگا کاینت۔
”گاڑی والا، مارا لولسءِ پُہلءَ بہ بر!“ کومپین ورنا پہ کوکار گشیت۔۔۔
”بیست کوپک ترا دئیں“
ایونا مہارءَ چِکّیت ءُُ اپس رہادگ بیت۔چوناہا اسلیں بارہ بیست کوپکءَ چہ زیات انت بلے آئیءَ اشی پرواہ نیست کہ یک روبل یے رسگا انت کہ پنچ کوپک،بس سواریت رسیت، گنجیں، سئیں ورنا یک دومیءَ دِکّہ دیان،دُژمان دیان گاڑیءِ نیمگا کاینتءُُ جہد کننت کہ یکیں جاہءَ آہاں جاگہ بہ بیت۔بلے جیڑہ اے ودی بیت کہ کجام دوئیں ورنا نندنت ءُُ کجام اشتوک بیت۔بازیں کوکار ءُُ جَگّا ءُُ زاہ ءُُ بدءَ رند فیصلہ کنگ بیت کہ کومپیں مرد اوشتیت کہ آ چہ درستاں لُک ترانت۔
”شر“ کومپیں مرد اوشتیت۔ ایوناؔ وتی بڈّءَ آئیءِ ساہانی زرمبشءَ ماریت۔ ”آگہ بو ناکو، تئی کُلاہ اجب رنگءَ گندگا کیت۔۔۔ چدءُُ جَنڈ تریں کلاہ تیوگیں پیٹر برگءَ نہ رسیت۔“ ”ہی ہی، ہی ہی“ ایونا کندیت۔ بس ناکامیءَ شر انت واجکار“
”ھئیر ناکو کلاہءَ یل دئے کمے گاماں ترندکن، درستیں راہءَ تو چو مدان مدانءَ روئے۔۔۔؟ زبرّانے کن۔۔“
”منی سر چہ دردءَ ترکگی انت“ برزیں ورناہاں چہ یکےءَ دراہینت۔”دکما سوفءِ لوگا زیک من ءُُ واسکا ءَ چار بوتل برانڈی چنڈاتگت۔“
”منی سر پر نہ بیت کہ تو چو دلوتءَ دروگ چیا بندئے“ دومی برزیں ورناہا زہر گپت۔
”من سوگند وراں کہ راست گشگایاں“
”اے انچیں راست یے کہ یکے بہ گشیت کہ من مگسک کندگا دیستگاں۔“
”ہی ہی!“ ایونا کندیت۔”واجہ۔۔۔شما باز مسکرا کنئے!“
”ابلیس۔۔۔ آڈال!“ کومپیں مرد پہ زہر کوکار کنت۔ ”گنوک گپءَ سرپد نہ بئے؟ گاڑیءَ مردم چو ھلّائینیت۔۔۔؟ وتی ازرانکءَ بہ زور کار بند کم بہتیں آڈال۔۔۔“
ایوناءَ وتی پشتءَ، کومپیں مردءِ سر ءُُ پُر ءُُ لرزوکیں آوازءِ مارشت بیت۔۔۔ آ اش کنت کہ آئیءَ را دژمان دئیگ بوہگا انت۔۔۔ آ مہلوکاتءَ چاریت ءُُ ایوکی ءِ عذابءَ چہ آئیءِ دل سبک تر بیت۔ کومپیں مرد آئیءَ را بد ءُُ رد کنت، تانکہ ھژمءَ آئیءِ گُٹ تُش بیت کُلّگا لگیت ءُُ آئی آواز بند بیت۔آئیءِ برز ءُُ دراجیں ھمراہ ندائزداپترونا نامی یک جنین یے ءِ بابتءَ گپءَ لگیت، ایونا آہانی نیمگا چاریت کمے ودار کنت وہدے آ گپ ءَ دم برنت تہ آہانی نیمگا دلگوش بیت ءُُ ھبرءَ لگیت۔۔۔“ شمبےءِ روچا۔۔۔ منی بچکیں چکءَ دنیا یلہ دات“
”درستاں روگی انت ناکو۔۔۔“ کومپیں مرد سارتیں گینّ یے کشّیت، کُلّیت ءُُ وتی لنٹاں ساپ کنت۔ ”ھیئر۔۔۔ کمے گاماں ترند کن۔۔۔ ناکو تو چو لُڈّانءَ روئے باریں کدی مارا رسین ئے۔“
”کمے ہمت کن بجنے زرابءَ زراب“
”گنوک تو کرّئے زاناں؟۔۔۔ تئی گاڑیءَ سوار بوہگا شرترات کہ ما پیادگ بوتین ءِے۔۔۔تو اش کنگائے کہ ما چی گشگائیں۔۔۔؟“
ایوناءِ بڈّءَ شہماتے زرابءَ لگّیت۔۔۔ کہ آئی توار، چہ دردءَ گیش بیت۔
”ہی ہی!“ آ کندیت۔”واجہ شما سک مسکرا کن اِت۔۔۔ اللہ شمارا عمر ءُُ بہت بہ دنت“
”گاڑی والا تو سور کتگ؟ چمے برزیناں یک ورناہے جست کنت۔
”ہی ہی من۔۔۔؟ شما واجہ مسکرا مکن ات۔۔۔ نوں اے عمرءَ۔۔۔ منی قبر منی بانور بیت۔۔۔“
”ھو ھو ھو۔۔۔ وت ھیال بکن ات۔۔۔ منی چُک ءَ کوڑہیں دنیا یلہ دات ءُُ من گوں اے بے بہتیں جانءَ انگت زندگاں۔۔۔ اجبیں گپے۔۔۔ مرگ ھمے وڑیں لیب کنت۔ منی باریگ ات۔۔۔ بلے برتے منی جوانیں بچے۔۔۔“
ایونا دیما ھماہانی نیمگا کنت ءُُ وتی چُکءِ مرگءِ ھالءَ دنت۔بلے ھمے دمانءَ کومپیں مرد سارتیں دمے کشّیت ءُُ گشیت۔”شکریں کہ مئے منزل رست۔“
وتی بیستیں کوپکانی زورگا رند تاں دیرءَ ایونا ھما ورناہاں چاریت۔ آ تہاروکیءَ یک دروازگےءَ پُترنتءُُ اندیم بنت ءُُ پہ ایوناءَ ھما ایوکی پشت کپیت، ھما دل تپرکہی کہ ساہتے ءِ واستا گاربیت پدا گوں ترندیءَ واتر کنت۔ آئیءِ چماں غم ءُُ رنجءِ جمبر چست بوہان بنت۔ آ دگّءِ سرا رو آ کنوکیں مردماں چاریت ءُُ ھیال کنت کہ پرچا انچو مردمانی تہا یکے چشین یے نیست کہ آئیءِ دردءُُ اندوہءِ داستانءَ گوش بداریت۔ مردم پرچہ آئیءِ رنجاں چہ بے پرواہ وتی رنجانی تہا گارانت۔ آئیءِ غم مزنیں تکلیف یے۔ پدا ھم کس سئیگ نہ بیت۔ آ وتی جندءِ توکا انچو گار بیت کہ کسیءِ چم ءُُ نظراں نئیت۔
ایوناءِ چم پہ یک دربانےءَ کپنت کہ آئیءِ دستءَ یک گرنچے بیت آ لوٹیت کہ آئیءَ را وتی دلءِ گپاں بہ گشیت۔
”برات وہد چی بوتگ؟“
”وہد دو بج انت۔۔۔ بلے تو ادا چیا اوشتاتگئے۔۔۔ چدا ٹگل۔۔۔“
ایونا چندئے قدم دیما روت،زنکُریت ءُُ دو تل بیت۔ وتی غمانی تہا یک رندے پدا گار بیت۔۔۔ آ ماریت کہ چہ مہلوکاتءَ ھچ امیت دارگ نہ بیت۔ گونڈیں ساہتےءَ رند آ پدا تچکائی نندیت۔۔۔ سرا انچو چنڈیت کہ مزنیں درد ءُُ دورےءِ آماچ انت۔۔۔ ءُُ لگامءَ کشّیت۔ نوں آئیءِ غم چہ آئیءِ سگّءَ ڈن بنت۔
”واپس لوگ!۔۔۔“ آ وتی دلءَ سوج دنت۔”ھؤ لدگ“ اپس آئیءِ ھیالاں ماریت ءُُ دیما رہادگ بیت۔ یک ءُُ نیم کلاکءَ پد رند آ یک سلّیں آس دانےءِ دیما نشتگ، آئیءِ رؤءَ، زمین ءِ سرا بینچانی سرا مہلوکات وپتگ ءُُ گُرّگا انت۔ گواتءِ تہا ھمک وڑیں بو شنگنت۔ ایونا وپسوکیں مردمانی نیمگا کیت ءُُ وتی جانءَ کِچینیت ءُُ اپسوز کنت کہ پرچا چو وہدی اتکگ۔
مزّوریءَ وَ کاہ ءُُ کدیم کنگ مشکل بوتگ۔ آ ھیال کنت ھمے سوب انت کہ آ پریشان انت۔ آ مردم کہ دائما کار کنت لاپ یے رسیت۔ اپسءِ کاہ ءُُ دانءِ واستہ پریشان نہ انت آ پہ آرامءُُ دل وپسنت۔
یک کُنڈےءَ چہ ورنائیں گاڑی والا یے پاد کیت۔ نیم واب ءُُ نیم آگہ۔آپءِ زیلوءِ نیمگا روت۔
”آپ ورئے؟“ ایونا جست کت۔
”اللہ وشی ءُُ ھئیری یے بیارات!۔۔۔بچار منی چُکءَ بزگا وفات کت۔۔۔ اشکنئے؟ سئے شمبےءِ روچا۔۔۔ ماں نادراہجاہءَ۔۔۔ اجبیں کسہ یے۔۔۔“
ایونا چاریت کہ آئیءِ ھبراں چی اثر کت۔۔۔ بلے ھچ پہ ھچ۔۔۔ ورناپدا وتی دیما گپت ءُُ تچک بیت۔ پیر مرد سارتیں آہے کشّیت ءُُ وتی بدنءَ کِچینیت۔۔۔انچو آ ورنا پہ آپءَ تُنّیگت ھمے پیم آئیءِ دل پہ درشانءَ چول جنگا ات۔ آئیءِ چُکءِ مرگءَ یک ہپتگے بوہگی ات بلے انگت آئیءَ گوں یکےءَ شریءَ گپ جنگءِ موہ نہ رستگت۔ آئیءَ باز گپ جنگی ات۔ آئیءَ گشگی ات کہ منی چُک چون نادراہ بوت۔آئیءَ چے چے درد ءُُ دور پِراَت۔ مرگءِ وہدءَ آئیءَ چے گُشت، آ پرچہ ءُُ چون مُرت۔ آئیءَ لوٹت کہ جنازہ ءُُ قبر ءُُ کسارتءِ بابتءَ گپ بجنت ءُُ بہ گشیت کہ پرچا آ وتی بچکءِ گورءِ پُچانی رندا نادراہجاہءَ شت آئیءِ جنکیں چک۔ ایسیاؔ کہ پت ءُُ پیرکی کوچکءَ ات لوٹ اتئے کہ آئیءِ بابتءَ ھم ھبر بکنت۔آئیءَ لوٹِت کہ کسے آئیءِ تیوگیں گپاں گوش بداریت۔ اپسوز بکنت۔۔۔ ابکہی درشان بکنتءُُ آئیءِ غماں شریدار بہ بیت۔ اگاں گوشداروک جنین یے بہ بیت وَ چدءُُ شرتر پرچیکہ کہ آ کم ھوش بنت ءُُ گپءِ گوشدارگءَ گیش گریے ءُُ گراش کننت
”بِریں۔۔۔ اپسءَ یک چمے چارین۔۔۔“ ایونا ھیال کنت۔ ”پہ وپسگءَ وہد باز ھست۔“ کوٹءَ گورا کنت ءُُ اپسءِ وارڈءَ کیت۔ آئیءَ کاہ ءُُ دان ءُُ موسمءِ ھیال کیت۔ ایوکیءَ آ وتی چُکءِ بابتءَ فکر نہ کنت۔دگہ کسے بہ بیت کہ گپ بہ کنت۔۔۔بلے آئیءِ بابتءَ فکر ءُُ ھیال ءُُ اذیت دیئنت کہ چہ سگّءَ درا انت۔
”دان ورگائے؟“ وتی اپسءِ رژنائیں چمانی نیمگا چاریت ءُُ جست کنت۔”شر جاہِش شریءِ سرا،دانءِ واستا باز مزّوری نہ رستگ، ھمے بوچانی سرا گزاوہ کنیں، چے گشئے من وتی عمر نی گوازینتگ۔گاڑیءِ ھلّائینگ نی منی کارے نہ انت۔۔۔ منی چُکءِ کار کنگءِ وہد ات۔۔۔ آ پورہیں گاڑی والا یے ات۔ آئیءَ کمے روچ انگت زندگ بوہگی ات۔۔۔“
ایونا ساہتے بے توار بوت ءُُ پدا گشیت ”منی ھمبل۔۔۔‘ گپ ایشنت کہ کوزماایونچ ءَ وفات کت۔۔۔ آئیءَ منارا یلہ دات۔۔۔ بے سوبءَ انگتءَ مرگءِ آماچ بیت۔۔۔ شریں تو کمے بہ مار کہ تئی کُرگے٭ ءُُ تو آئیءِ ماتءِ۔۔۔ ءُُ انگتءَ آ ساہ بدنت ترا آئیءِ رنج بیت یا ناں۔۔۔؟“ اپس دپءَ سُرینان کنت، گوشداران کنت ءُُ وتی واہندءِ دستءِ دلءَ گرمیں ساہے کشّیت۔۔۔ ایونا ھیسکاریت ءُُ وتی دلءِ درستیں گُکّاں بوجیت ءُُ آئیءِ دیما ایر کنت۔
٭:ایسّل(اپسءِ چُک)
٭٭٭
Post a Comment