 |
| فوٹو : ریگزار |
ہپت عاقلیں برات
گیدی کسّہ (البانیہ)
اردو رجانک: نصراللہ
بلوچی رجانک: اے آر دادؔ
کسّہ کننت کہ کوہنیں زمانگےءَ بادشاہے است اَت۔ آئیءَ زیباءُُ شرّ رنگیں جنکے است اَت کہ بادشاہءَ ہچ رنگءَ شات نہ بیتگ اَت۔ بلئے کسے زانت کدی چے بیت۔ یک روچے شیتانیں دیہے اتکءُُ جنکءَ را دُزّ اِتءُُ پہ وت شُت۔
جنکءَ را زمینءِ تلءُُ توکےءَ بُرتے کہ اُودا رؤگ مردمی وسی کارے نہ اَت۔ جنکءَ را ہمودا بُرتءُُ چیرئے دات۔ بادشاہ دیہہءِ سرا چہ زہرءَ جُشگءَ ات، ءُُ پہ وتی جنکءِ آرگءَ سک بے تاہیر اَت۔ بازاراں جارئے پرّینت کہ کسے ہم منی جنکءَ بیاریت من ہمائیءَ گوں سیرئے دیاں۔ بلئے جنکءِ وتی واہشتءُُ لوٹ ہژدری اِنت۔ ہپت دانائیں، شیوارءُُ باہڑیں ورنا جنکءِ آرگءُُ درگیجگءَ تیار بوت اَنت۔ ہما ہندءُُ جاہءِ شوہازءَ درکپت اَنت کہ آہاں زانتگ اَت جنک ہمودا بیت۔
اے ورنا وتی مُہمءَ درکپت اَنت۔ اشاں وتی سازءُُ سامان زُرت اَنت۔ یکےءَ داں دور دورءَ کسانءُُ ہیرتیں کپرگے ہم اِشکتگ اَت، انچو آئیءِ گوش زَبر اتنت۔ کسے کجا چہ ہم آہگءَ بوتیں، چنچو دورءُُ درےءَ اِشیءَ آئیءِ توار اِش کرتگ اَت۔ دومیءَ چونائیں ہم زمینےءِ تلءُُ توک پچکرتگ اَت۔ سیمیءَ کسے ہم سہیگ نہ بوتگ اَت اگاں چیزے بہ دُزّ اتین ئے۔ چارمیءَ چونائیں چیزے بہ لوٹ اتیں کجام ہندءُُ جاہےءَ دَور دات کتگ اَتے۔ پنچمیءَ ہروہدءَ بہ لوٹ اتیں ہما دمانءَ ماڑیءُُ کلاتے مِکّ کتگ اَت۔ ششمیءِ گپّے دگہ، آئیءَ چیزے چنچو بُرز آزمانءَ بوتیں آئیءِ ٹکّءُُ نشانءَ رَد نہ بوتگ اَت۔ ہپتمیءَ آزمانءَ چہ دُور کپوکیں چیز دست گپتگ اَتءُُ زمینءَ کپگءَ نہ اِشتگ اَت۔ چونیں ہم چیزے بوتیں۔ اے ہپتیں ہنچو دور نہ شتگ اتنت کہ اولیءَ وتی گوش زمینءَ سک کُت اَنتءُُ ہما جاہءَ درجتءُُ راہے پچ کُت کہ آئیءَ زانتگ اَت جنک ہمدا بیت۔ زمین کہ پچ بوت، چارنت کہ دیہہ واب اِنتءُُ جنک ساداں گوں بستگءُُ آئیءِ نزیکءَ اِنت کہ داں آئی چمّاں دور مہ بیت۔ نی سیمیءَ وتی ہنر کارمرز کُتءُُ شیتانءَ سما نہ بوت۔ آئیءَ جنک بوتکءُُ آئیءِ جاہءَ پُگلے یلہ دات۔ چارمیءَ شیتانءِ گران بہائیں کوش زُرتءُُ انچیں جاہےءَ دور دات اَنت کہ دگہ زمینےءَ شُتءُُ کپت اَنت۔
نی اے براتاں جنک زُرتءُُ زمینءِ چیرءَ چہ درکپتءُُ بادشاہءِ ماڑیءِ نیمگءَ رھادگ بوت اَنت۔
اودا کہ وہدے شیتانءِ چمّ پچ بوتنت گڑا آئیءَ دیست کہ جنک گار اِنتءُُ آئیءِ جاہءَ پُگلے نشتگ۔ آ زہرءَ کُپّ اِتءُُ انچیں شیتانی چیہانٹے جت ئے کہ گارءِ درائیں درءُُ دیوال لرز اتنت۔ وہدے دیست ئے کہ کیمتی کوش ہم گار اَنت آئیءَ چہ زہرءَ پیچءُُ تاب وارت۔ آئیءَ جمپے جتءُُ زمینءِ سرا اتکءُُ اوشتات، ہمودا کہ آ اوشتات آئیءَ پادانی پد دیست اَنت۔ نی آ کسّہءَ سرپد بوتگ اَت۔ گُشاد گُشادءَ ہما نیمگءَ رہادگ بوت کہ جنک برگ بوتگ اَت۔وہدے اے براتاں سما بوت کہ دیہہ مئے نیمگءَ پیداک اِنت۔ پنچمیءَ وتی ہنر کار گپت ہما دمانءَ ماڑی یے مِکّ کُت ئے۔ ہپتیں برات گوں جنکءَ ہمیشیءِ تہا پُترت اَنت۔ دروازگ ڈنّءَ چہ زاہر نہ بیتگ اَت۔ انچو مہر کُت کہ آ ہچ وڑا کسےءَ گوں ہم پچ نہ بوتگ اَت۔
شیتانءَ آ ماڑیءِ پُترگءَ دیستگ اتنت۔ وتی درائیں ہنر کارمرز کُت اَنت، پُترگ وتی جاہءَ آئیءَ دروازگ ہم شوہاز کت نہ کت۔ آسر دمبرتءُُ کوکارئے کت او ماڑیءِ نشتگیناں منا بس کمّکے جنکءَ پیش بدار اِت من کول کناں کہ پدا نیایاں۔
اشاں کہ انسان اتنت کمے رد کپت اَنتءُُ دیوالءَ شَمے پچ کت داں شیتانءَ جنک دیست بکنتءُُ جنکءَ بچاریتءُُ پدا بروت۔ شیتانءَ ہما دمانءَ دست مان کتءُُ جنک وتی نیمگءَ ژَپ اِتءُُ ڈنّءَ کشت۔ءُ گواتءِ تہا بال کنان بوت، کندگءُُ ٹہک دیانءَ۔
شمشمی براتءَ ہما دمانءَ وتی ہنر کار گپتءُُ وتی تیرکمان کشتءُُ شیتان ٹِکّءُُ نشان کُتءُُ آئیءِ کوپگءَ تیرے شپینتءُُ جنک یلہ بوت۔ہمے کہ جنک جہلءَ بہ کپیت، ہپتمی براتءَ دیمءَ کنزاِتءُُ جنک دستانی دلءَ کت۔
نی اشاں جنک بُرتءُُ بادشاہءِ ماڑیءَ، بادشاہ جنکءِ گندگءَ گوں گلءَ پئیم نہ بوت۔ دم پہ سہت جنکءِ پیشانی چُک ات ئے۔ چہ گلءَ پادئے زمینءَ ایر نہ بوت اَنت بلئے وتی زبانءَ داتگیں کولءُُ کرارءَ چہ پراموش نہ اَت۔ بادشاہءَ جنکءَ را گُشت۔ ”تو اے ہپتیں براتاں چہ یکے دوست کن“۔
”منا اِدءِ آرگءَ درائیناں واری کشّ اتگ، ہرکسءَ وتی ہنرءَ گوں منا رکّینتگ بلئے من کہ کسےءَ دوست بکناں گڑا ہمائیءَ کہ آئیءَ زمینءِ کپگءَ نہ اشتگءُُ منا وتی دستاں زُرتگ“۔
اے ہپتمی برات اَت۔ءُُ وتی براتاں چہ کسترءُُ رنگءَ شر تر اَت۔ بادشاہءَ اے دوئیں سیر داتءُُ ایندگہ ششیں براتاں بازیں دادءُُ دہشے، لوگءُُ میراثے داتءُُ رُکست کت انتیں۔ دراہ وشّءُُ شاتکام اتنت۔
٭٭٭
Post a Comment