 |
| عندلیب گچکی | فوٹو : ریگزار |
عندلیب ءِ لیکھی زوراکی
اسلم تگرانی
منی آزمانکانی دپتر تئی دست ءَ اِنت ءُُ اے سَلا نوں ترا کنگی اِنت کہ من چے کچ ءَ سوبین بوتگاں، البت من اے گُشاں کہ من گوں ایمانداری ءَ وتی کار کتگ ءُُ من ھرچی نبشتگ، گوں راستیں جزبگاں، بلے من وتی ھیال ءُُ ھستیں جاورانی سرگوست آزمانک ءِ زبان ءَ بیان کتگ اَنت، پمیشکا نوں تو وت سَلا بکن کہ منی آزمانکاں چوں گندگائے۔۔۔؟
من وتی مکسد ءِ سر کنگ ءَ سوبین بوتگاں یا ناں۔۔۔؟
آزاتی ءِ روکیں چراگ۔ تاکدیم 8 بانک عندلیب گچکی
گوستگیں سال ءَ سرکار ءَ لھتیں کتابانی سر ءَ بندش جت کہ آھانی تہ ءَ میجر مجید ءُُ عندلیب گچکی ءِ کتاب ھوار ات اَنت۔
اے وڑیں بندش سرزاھر ءَ پہ زبان ءَ تاوان بار اَنت۔ بلے یک نپے ایش ھم ھست اِنت۔ زبان ءَ گاجیلی ءَ رکھین اَنت۔ ھوادگیں لبز زبان ءُُ رپوٹنگ ءُُ اھوال کاری ءَ چہ زبان رکھ ایت۔
نبشتہ کار وت ءَ سارت کنت نندایت، جیڑایت، سوڑایت نوکیں لبزانی مھکمیں بادگیر مِک کنت۔ گوں نوکیں درشان ءُُ دروشم ءُُ چہر ءُُ شبین ءَ کارمرزی کنت۔ آھاں گوپ ایت ءُُ رجین ءُُ گوناپ کاری کنت۔ گوں نوکیں داب ءُُ جنگےءَ۔۔
عندلیب گچکی بلوچی زبان ءِ ھما اوّلی جنین نبشتہ کار اِنت کہ یکیں وھد ءَ دو آزمانکی کتاب یئِ بکشاتگ۔ یک انچیں وھدے ءَ کہ بلوچی زبان ردانکی ڈکالءِ آماچ اِنت۔
عندلیب ءِ اے وڑیں ھزمت پہ بلوچ ءُُ آئی ءِ زبان ءُُ ھما جنین آدمانی واستہ کہ اے پڑ ءَ آیگ لوٹ اَنت۔ بلے گام اِش داشتگ اَنت۔
بلاھیں ارزشتے دار اَنت۔ اگاں عندلیب ھمے کشک ءِ مساپر بہ بیت گڑا بلوچی ءَ بازیں آزمانکی کتاب بکشات کنت۔
بلے مئے کِرّ ءَ ربّیتے اے جوڑ بوتگ کہ ما چیزے دوست داراں۔ ایوک ءَ آئی ءِ ستا کناں آئی نزوریانی پیش دارگ ءِ جھد ءَ نہ کناں۔ چریشی ءَ چہ مئے نبشتہ کار وتی جھد ءَ یلہ دنت کہ من نوں مھکم آں۔ ھمے ریابندی منی نزّ ءَ مستریں نزوری اِنت ءُُ زبان ءِ باندات ءَ ھم جوان نہ اِنت۔
ھما سال ءَ من چہ تمپ انٹر کالج ءَ وتی سچکانیں پتر پیتکگ ءُُ عندلیب ءَ ھمے کالج ءِ تہ ءَ وتی پاد ءُُ گام ایر کتگ اَنت ءُُ کالج ءِ سچکانیں پتر ءِ سر ءَ وتی گام ایر کتگ اَنت۔ گوستگیں ماہ ءَ ما ھردوکاں تربت مزن شاہدربرجاہ ءِ لیکچراری ءِ نبشتگ چکاس پاس کتگ آئی ءَ پولیٹکل سائنس ءُُ من بلوچی ءَ۔۔۔
دومی ایش کہ آ یک انچیں میتگے نندوک اِنت کہ ھمک روچ ٹوپ ءُُ بم مردمانی، دلوتانی سر ءَ کپ اَنت۔
عندلیب ھمک روچی ایں جاوراں گندایت ءُُ آھاں وتی ند ءِ وسیلہ ءَ درشانگ ءِ جھد ءَ کنت۔ آ گیشتر گواچن نبیس ایت۔
”آزاتی ءِ روکیں چراگ“ آئی اوّلی آزمانکی دپتر اِنت۔ باید ھمیش اَت آئی سیاسی دپتر ءِ نام بہ دات اِنت۔ ”ابدمانیں تاھیر“ آئی اوّلی آزمانک اِنت بندات یئِ جوانیں لبزاں گوں بیت۔ کمک وانگ ءَ پد وتی وانوک ءَ دُروہ ایت۔
کمبر نامیں کارستے کہ آئی پت ءُُ مات سُہن برات بنت۔ ھمے چُک بَلُک ءِ گرّدوآنی تہ ءَ رُدان کنت۔ بلے وائے بدنسیبی کہ بَلُک ھم شومک ءِ آماچ بیت ءُُ اے امروز ءَ یلہ دنت۔
پدا کمبر وتی ناکو ءِ لوگ ءَ بیت۔
”یک روچے آ چہ بازار ءَ پیداک اَت۔ آئی ءَ تیلی یے دست ءَ اَت۔ تواریئِ جت کمبر بیا چیز اَنت۔ آ تچانی ءَ شُت۔ آئی ءَ کمبر ءِ گندگ ءَ گوں تہار روئی ءَ گُشت۔
سلیم کُج اِنت؟ برو تئی نام منی دپ ءَ دراَتک۔ برو سلیم ءَ توار کن“۔
تچک ءَ اے وڑ گُشگ ءَ آزمانک ھیب دار کتگ ءُُ نیکہ یک پتے وتی چُک ءِ نام ءَ اے وڑ ءَ بے ھال کنت۔ کمبر ھمے لوگ ءِ تہ ءَ رُدگ ءَ اِنت۔ آئی ءَ وتی چُک ءَ چہ گیشتر دلگوش گور کنگی اِنت۔ مہر دیگی اِنت۔ ھیال گور کنگی اِنت۔
”کمبر چہ لوگ ءَ در کئیت جمپے ءِ بُن ءَ کئیت جیڑایت۔
من ءَ مات نیست، دُرستاں مات ھست، سلیم ءَ امجد ءَ فدا ءَ منی مات کمبر ءِ مات نہ مُرتگ ھمے ھبیل ءُُ میتگ ءَ اِنت۔ ایوکءَ سُہن برات بوتگ کسانیں چُک گیشتر مات ءِ پادوماں رُداَنت۔ پِسّوانی پادوماں جنکیں چُکاں ندیاں۔ ”یک روچے آ کہن ءِ سر ءَ اوشتاتگ اَت۔ دو دھکان وت ماں وت ءَ گپ ءَ ات اَنت۔ اے زمین ھم مئے مات اِنت۔ اِشی ھزمت انچو مئے سر ءَ پرز اِنت چو کہ مئے ماتانی ھزمت۔
اِد ءَ آزمانکار وتی لیکہ ءَ آرگ کارست ءِ سر ءَ دیگ ءَ اِنت۔ آ اے جیڑہ ءِ جند ءَ سرپد نہ اِنت۔ آزمانک چہ آزمانکی کَچّ ءُُ کیلواں لگشتگ تانسراں سیاسی گشتانکے جوڑ بوتگ۔ ھمے در ءَ بوھگ ءَ اِنت۔ شال ءِ مزن دربرجاہ اِنت۔ کمبر ءَ گشتانک پہ گشتانک ءِ چَک ءَ داتگ۔ دیم ءِ زورآوریں دژمن ءَ کدّ ء بوچّے مان نیارایت۔
دومی آزمانک ”آزاتی ءِ روکیں چراگ اِنت“ کہ کتاب ءِ نام چہ ھمے آزمانک ءَ زورگ بوتگ ءُُ اِشی ءِ تہ ءَ یک کارستے آزمانکار ءِ جند اِنت کہ بے سما اِنت۔ من ءَ کندیل تیل مان کنگی اِنت ءُُ نیکہ اے گپ ءِ دلگوش یئِ گور اِنت کہ کندیل ءِ وٹ چنڈگ ءُُ ساپ کنگی اِنت۔ ٹوھیں ناکو زَتک زبیر ءَ گاسٹیل (نپت) ءِ گرگ ءَ راہ دنت۔ انگت ءَ مگرب نہ اِنت۔ کارست بے میمی ءِ آماچ اِنت۔ زبیر ءِ تب پیسر ءَ سرپد اِنت۔ کہ اے دُکان ءَ نہ رؤت۔
”زبیر ءِ پسّہ ھمیش بیت کہ مئے لوگ ءَ موم بتی ھست“ ءُُ نیکہ موم بتی کندیل ءِ ڈک ءَ گپت ءُُ زمستانی بامساریں شپ پہ موم بتی چوں روچ کنگ باں۔
زبیر تچک تچک وتی گپ ءَ جنت۔
”عندلیب تو زانئے من چے کنگایاں؟ تھاری نوں من آئی ءِ دیم ءَ شر گندگ ءَ نہ اِتاں“
اِد ءَ آئی ءِ دیم چارگی نہ اِنت۔ بلکیں گپ گوش دارگی اِنت۔
”کج ءَ؟“ من پہ ھیرانی ءَ جُست کت“
بزاں تو زانئے کہ من چے کار کنگایاں؟ زبیر گپ ءَ اَت من گوں ھیرانی ءَ آئی چارگا اتاں زبیر سرمچارے؟“
جُنزانی سوبینی ءِ مستریں نشانی ھمیش اِنت۔ مات وتی چُک ءِ ھال ءَ سرپد نہ اِنت۔ فلسطین ءِ لیلیٰ خالد اِشی ءِ گواچن اِنت۔ نیکہ یک ناکوزَتکے ھمد ءَ فوجی کاینت۔
”من ھمے دروازگ پچ کُت۔
زبیر تو اے دروازگ ءَ دَر ءَ بہ تَچ۔ وت ءَ ایشانی دست ءَ مہ دئے۔
گُڑا تو۔
زبیر ءَ من ءَ چار اِت۔
من ءَ ھچ نہ بیت۔“
دُز کہ دُزی کنت آ پیسر ءَ وتی جھگ ءِ دراں شوھازایت۔ اگاں بادشاہ ءِ سپاھیگ بیا اَنت۔ من ءَ اے دَر ءُُ کِشک ءَ دور کنگی اِنت۔
سرمچاریں زبیر نیکہ تچگ ءِ راہ ءَ زانت ءُُ نیکہ گوں دژمن ٹھک ٹھکے کنت۔ ءُُ نیکہ مردمانی سیاہ دلی ءِ بارو ءَ آژناگی یئِ ھست۔
اے وڑیں بے سمائی پہ سرمچارے ءَ مزنیں ھیبے۔
آزمانک ”دوستیں دژمن“ ءِ تہ ءَ چاکر نامیں بچکے کہ فوج ءَ بھرتی بوھگ ءِ واھشت یئِ ھست۔ میٹرک ءِ پاس کارڈیئِ دست ءَ اَت ءُُ یک کِرّے ءَ اوشتاتگ اَت کہ کدی آئی ءِ نام در بیت۔ مردم دُراہ سپارشی اَنت۔ بلے آئی ءَ نیکہ زَرّ ھست ءُُ نیکہ سپارش کنوکے۔ ھر سھب ورزش کنت۔ آ اے گپ ءَ پیسر ءَ سرپد اِنت کہ پراھیں دلبندے پہ فوج ءَ الم پسند کنگ بیت۔ آ زانت کہ آ شرّیں سپاھیگے جوڑ بیت۔ بھرتی ءِ لسٹ ءِ تہ ءَ چاکر ءِ نام پنجاہ ءُُ ھشتمی نمبر اَت“
اے ھمے فوج اِنت کہ مڈل پاس ءَ پہ منت زورایت۔ اسکول پہ اسکول ءَ گول ایت گونڈواں منت کنت۔ چاکر ھُب دارایت آ بے وسی اے نوکری ءَ کنت۔
”پد ءَ جنگ بیت۔ اوّل سرپ ءِ مردم چاکر اَت۔ باز براں ٹپی بوت۔ پد ءَ وش بوت۔ ھمے نیام ءَ لہتے ورنا ءَ وتی ھق ءِ آواز چست کت۔ گڈا حکومت ءَ آیانی سرا اُرش کت ءُُ فوج ءَ را حکم دیگ بوت کہ ایشاں نیست ءُُ نابود بکنت۔ یک کرنلے ءَ چاکر ءِ سرا فون کت“۔
آواز بلوچی لبزے نہ اِنت۔ توار اِنت ءُُ نیکہ توار نیام ءَ چست بوتگ اشی ءَ دیر اِنت۔ ھمے فوج ءَ چہ پیسر اِنت۔ حکومت ءِ کار فیصلہ کنگ اِنت۔ نیست ءُُ نابود بلوچی ءِ زگریں لبز نہ اَنت ءُُ نیکہ یک کرنلے تچک ءَ سپاھیگے فون کنت۔ جنگ ءُُ آپریشنانی وتی وتی رپک راہ بنت۔ بلکیں باز وھد ءَ چوش ھم بیت کہ ھمے سپاھیگاں جند ھم نزان اَنت کہ مارا کج ءَ روگی اِنت۔
”اے وھد ءَ کہ چاکر ءَ فون اتکگ اَت۔ شپ اَت۔ کارگس ءِ دریگ پچ اَت ءُُ چاکر ءَ گوشی دست ءَ اَت۔ دومی نیمگ ءَ لین باریں کدی شتگ ات اَنت۔ آئی ءِ چم ڈن ءِ تہاری ءَ ایربُک اِتگ ات اَنت۔ ابید تہاری ءَ آ ھچ گندگ ءَ نہ اَت۔ آئی ءَ انچو مار اِت کہ زمین ترکتگ ءُُ آئی ءَ ایر برگ ءَ اِنت۔ چاکر ءَ وتی مات ءِ سرا نمدی یے نبشتہ کت“
چاکر فون ءِ سر ءَ وتی دل ءِ زنگاں، گپاں درشان کنگ ءَ ات۔ یک نیمگے آ تہاری ءِ آماچ اِنت۔ ھچ میم نہ کنت۔ گڈا کوراسی ءَ نمدی یے چون نبشتہ کنت۔
”من مپت ءَ اینچوکیں نمدی یے نبشتہ کنگایاں اے گپانی یات گیجگ ءِ چے حاجت؟ منی مات بژن ءِ گپ ایش اِنت کہ تئی سکی دیستیں اے چک ءَ بگندے تئی حق اَدا کتگ۔“
اِد ءَ کارست وت گلائی ءِ ارجان اِنت۔ وتی ساڑا ءِ تہ ءَ بُڈّ وران اِنت۔ وت ءَ سکی دیست لیکھگ ءَ اِنت۔ وت ءَ مات ءِ ھق ءِ اَدا کنوک پہازوک لیک ایت۔ ھما مات کہ آئی کُٹ تاھیر جاہ اِنت۔ پہ دو روچ ءِ کار کنگ ءَ وت ءَ مات ءِ اوبالانی اَدا کنوکے پھم ایت۔
”چاکر اندگہ سپاھیگ ءُُ مزنیں افسرانی ھمراھی ءَ ھما جاہ ءَ پہ آپریشن ءَ شت کہ چاروگاں یال داتگ اَت۔ کہ مرید گوں ھمراھاں نشتگ یک افسرے ءَ گُشت چاکر تو دیم ءَ بُو مرچی ما تئی ھمت ءَ چاریں“
آپریشن ءِ رھبند ءُُ رپک ءُُ راہ بنت، سپاھیگاں کس تچک ءَ ھال نہ دنت۔ پد ءَ چاکر ءَ بلوچی ءِ نام پِر اِنت۔ آئی سر ءَ اوست نہ بند اَنت۔ ءُُ نیکہ مرید گوں سر ءُُ گوشاں نندایت ءُُ دستاں کُٹّ ءَ کنت۔
”چاکر ءَ ھم سنگر گپتگ اَت۔ بلے آئی ءِ دست ءُُ دل گرگ ءَ نہ ات انت۔ آ ھق ءِ سرا تیرگواری کت نہ کنگ ءَ اَت“
اے نبشتہ کار ءِ وتی زوریں لیکہ اَنت کہ کارست ءِ سر ءَ مُشگ ءِ جھدیئِ کتگ۔ اگاں نا چاکر ءَ اینچک وھد ءَ پیسر ءَ ھچبر نہ جیڑاتگ۔
”چاکر ءَ کمے دیراں پد ھیال کت کہ چداں بہ تچ ایت۔ ھرچی بیت آ وتی براتانی جنگ ءَ ھوار مہ بیت۔ چاکر ءَ اینگو آنگو چار اِت وتی سر ءِ کُلاہ بُن ءَ ایر کت دست ءِ تُپنگ ھم۔ یک افسرے آئی ءَ چارگ ءَ اَت۔ چاکر دیم پہ ھما کوھاں کت کہ مرید ءُُ آئی سنگتاں سنگر گپتگ اَت۔“
جنگ ءِ گرمیں سھت اِنت۔ اِد ءَ ھیال کنگی نہ اِنت۔ پیسلہ کنگی اِنت۔ ایوک ءَ تچگ ءِ راہ ءَ پہ وت ءَ گچین کنت۔
پہ مرید ءُُ آئی سنگتانی تاچینگ ءِ تیرے بُرزاد آس کش اِت کنت۔ فوج ءِ سپاھیگ موکل ءَ اتک کنت۔ پدا اگاں روگ مہ لوٹ ایت۔ وت ءَ گار ءُُ بیگواہ کت کنت۔ بلے ایوک ءَ تچگ ءِ راہ ءَ پہ وت ءَ گچین کنت۔
ءُُ جند ءِ دست ءِ توپک ءَ ھم پہ مرید ءَ شات نہ بیت۔
اِد ءَ اشتاپ کائی کارست لٹ شاپان کتگ کہ آزمانک چہ جوڑاں لگوشتگ دگہ یک آزمانکے دھکان اِنت۔ کہ شپ ءَ آپ ءَ اِنت۔ برنج ءِ توم یئِ پِر کتگ۔
”چنڈ اِتگیں برنج توم دوتاکو انت“
برنج کہ در کئیت گڈا مُرگ آئی ءَ وارت نہ کنت۔ اے وھد دُرچک ءِ وھد نہ اِنت۔ دُرچک گَلّہ ءِ رون ءِ وھد ءَ کئیت۔ پش کپتگ اے ھبر کہ کُلی جِنگُلانی گلّینگ ءِ واستہ دھکان ٹاگار دست ءَ نہ کنت بلکیں گُدے جنڈی کن اَنت۔ نیکہ ریلّے پت بندے لونجان کنت۔ گوات کش ایت توار کنت۔
”آپ ءِ سرا بوھگ ءِ سبب ءَ دھکان ءِ چم میم پسو ات اَنت۔
واب یئِ کہ سرجم نہ بیت۔ مردم کوچنڈایت۔ پسو ءِ سیادی گوں دپ ءَ اِنت ءُُ نیکہ گوں چماں۔
دھکان ءِ زال وتی مرد ءِ ارزبند ءَ کارایت۔
”بیا سِرتگیں نانے وریں۔ چے آورتگ مرچی؟
وت پش کپت اے گپ ءَ سرپد اِنت کہ سِرتگیں نانے پد ءَ ھم پرسگ ءَ اِنت۔
”پِٹّے شیر اَت۔ اینزک چُلکینت۔ تُشے نیمگ دراتک ھمے روگن ءُُ شپ ءِ سِرتگ دگہ ترماسے چاہ آورتگ۔ ترا وَ داکتر ءَ گشتگ بہتاور چاہ باز مہ ور تئی میدہ ھراب اِنت بلے تو۔“
”ات“ گوستگیں بوتگیں چیز ءِ بارو ءَ کارمرز بیت۔ اِد ءَ لبز”اِنت“ بیت۔ نیمگ کہ در کئیت آئی ءَ کوسیچ ءَ کن اَنت۔ پہ زمستان ءَ پہ وتی درملک ءِ چُک ءِ واستہ پہ وتی لاپ پُرّیں جنک ءِ واستہ ایر کن اَنت۔ برے برے چوش ھم بیت ھمے روگن رُدایت۔
نبشتہ کار وھدی زمانگ ءِ گپ ءَ جنگ ءَ اِنت۔ دمان ءَ نوک بیت۔ شیر ءِ گوما ناہ بیت۔ بلے اے آئی نوکیت اِنت یا کہ زوراکی اِنت۔ شیر ءِ ھمراھی ءَ چاہ کارایت۔ آ ھم ترماس ءِ تہ ءَ کیتلی ءِ تہ ءَ اِناں۔۔ شریک ءُُ شوانگانی معدہ گیشتر ھراب نہ بنت۔ اگاں بہ بنت ھم آ نزان اَنت دل ءُُ معدہ ءِ تپاوت ءَ۔۔
”آئی زال برنج ءِ ڈگارانی چارگ ءَ لگ اِت“
نوکی توم یئِ پِر کتگ باریں اے توم پِر کن اَنت یا کہ زرد آپ ءِ ارجان بنت۔ اے شدام اِنت۔ برنج ءِ ڈگار گُشگ نہ بنت۔ ھمے توم مزن بنت پِرکاینت اِشاں چد ءَ گوج اَنت۔ ڈگار ءَ شرد کن اَنت۔ نوں آھاں جن اَنت۔
آزمانک ”درامد“ بیانیہ آزمانکے کہ کارست آزمانکار ءِ وتی جند اِنت۔
”مراگش ءِ جاہ ءِ واستہ مکتب ءِ پراھیں پسیل گچین کنگ بوتگ اَت۔ آئی ءِ آسنیں دروازگ ءَ وتی امبار پہ آیوکیں مہماناں پچ کتگ ات اَنت۔ ھمے دمان ءَ فوجی گاڑیاں ھمے پسیل چپ ءُُ چاگرد کت ما میدان ءَ گوں بے سلاہ ءُُ سامان ءَ اوشتاتگیں مئے دیم پہ دیمی گوں انچیں لشکرے ءَ ات۔ کہ سرجمی ءَ سلاہ بندات ءُُ پہ مئے سر ءَ بیڑ آرگ ءَ چو شکاری ئیں کچک ءَ بوشارو اَت گشے بس آیانی چماں ھم من ھمے وڑیں مارشت دیست۔ گاڑیاں چہ بازیں سپاھیگے ایر کپت دُرستانی وردی زَرد ات اَنت۔ آیاں وتی تپنگانی نَل گوں دیوان ءِ نشتگیں مردماں کت اَنت۔ پوزیشن اِش گپت ءُُ اوشتات اَنت۔ بلے دیوان ءِ مردماں آ کَد ءِ ڈونڈیں مگسکے ءَ ھم کِمار نہ کُت اَنت“۔
آزمانک یک نبشتانکے جوڑ بوتگ ءُُ آزمانکار ءَ گُشے بُتگرے گون اِنت۔ چو وش نیوز ءِ جھگیر ءِ وڑ ءَ تران ءَ اِنت۔
اِد ءَ اسکول اِنت۔ میدان نہ اِنت۔ آ ایوک ءَ یکے ءِ پلہ مرزی کنوک اِنت۔ اے جنگ ءَ گوں دومی مزنیں جنگ ءَ شبین دئیگ ءَ اِنت۔
آ اے گپ ءَ چہ شمشکار اِنت کہ دومی مزنیں جنگ ءَ دوئیں نیمگ ءَ مردم سِلاہ بند بوتگ اَنت۔ اے مردم دست ءُُ گوش اَنت۔ مراگاہ ءِ گوش دارگ ءَ اتکگ اَنت۔ سِلاہ ءُُ سنج ترا گون نیست ءُُ نیکہ اے وھد ءَ چوشیں باکے ھست کہ دیم ءِ مردم ءَ گوں جنگے دات بکنئے۔
ڈونڈیں مگسک نوکیں گپے البتہ ڈونڈ واریں مگسک بوت کنت۔ آزمانکار ءِ باید اِنت کہ یک بُزرگے ءِ سر ءَ بہ اوشت ایت۔ ھما وڑ کہ گندایت۔ مارایت آھاں ازمی رنگ ءَ گوناپ بہ دنت۔ بے بُنیں گپاں، پیتاری ءُُ شول کشیں سیاست ءَ وت ءَ دُور بدارایت۔ آزمانکار ءَ اے آزمانکاری زیبائی پچ گپتگ سیاسی گشتانکے جوڑ کتگ یئِ۔
بانک عندلیب! بن گپ تو جوانیں گچین کتگ بلے ھمے آزمانک کمک تراش ءُُ مرز بکتین اَنت۔ سیاسی گشتانک ءُُ لیکھی زوراکی در کُتین اَنت۔ گیشیں گپ جنگ ءِ جھد مہ کُتیں بگندئے اے رنگ ءَ نہ بوتگ ات اَنت۔
٭٭٭٭
Post a Comment