 |
| فوٹو : ریگزار |
برے برے منا تُرسیت تو گنوک مہ بئے..........ترا چون اِنت گوں اے واباں.........؟اینچو وابءِ گِندگ........؟ترا دگہ ہچ علاج نیست۔بس.......تئی چَمّ بہ کش اِتین اَنت..........گُڈا بِگندئے تو شَر بوت ئے...؟
”منی چمّ.........؟ منی چمّاں بہ کَشءُُ وتی پندولءَ کن..........من اَنگہ واب گِنداں..............بانو ؔترا باور کنت منی کرّا کٹورے اَست........سجہّیں شپ منی کِرّا اِیر اِنت.........اے چہ وابءَ پُرّ اِنت.........ءُُ من تہنا واب نہ گِنداں.......من پدا وتی واباں چِنانءُُ کٹُورءَ کناں.....تیوگیں شپ واب یکجاہ کناں ءُُ روچءَ ننداں ہمیشاں لئیب کناں ………………
تو نُوں منا سک دوست بئے کہ من تئی کرّا کایانءُُ دیوان کناں۔۔۔۔۔تو گِندئے مہ بوتین ئے....؟من شپءُُ روچ گوں وتی واباں مُشکول بوتگ اِتاں۔۔۔۔۔منا دگہ دُنیاءِ حاجت نیست“
٭٭
سازینؔ مئے ہمساہگ اِنت…………اُمبرئے ہمے 18یا 19سال بیت۔بگش منی ہم سند اِنت۔مُدام کہ چہ وتی لوگءَ درکئیت تچکءَ پمنّ کئیت...........کئیت گڈا نِشتہ سجہیّں روچ رَپٹیت۔منی اے دگہ دُرسیں دزگہار ونتگین اَنت۔ءُُ سازینؔءَ ہچ نہ ونتگ۔بلئے منا چہ کُلّاں سازینؔ ءِ گپّءُُ دیوان وَشتر بنت۔اگں اَنچیں روچے کہ دزگٹ بہ بیتءُُ اتک مہ کنت گُڈا وتی کَستریں گُہارءَ دیم دنت کہ بُرو بانوؔءَ بزورءُُ بیا.............................
منا کہ گِندیت چَمّ ئے رژنا بنت۔لگیّت وتی وابانی کِسّہاں.........من حیراناں کہ مردم اینچو واب چوں گِندیت............من ہزار رَندا جُہد کُتہ کہ من اُوں واب بِگنداں............بَلے ہچ پہ ہچ...........یا وَ من آگہاں.............یا واباں.........گوں من اے دوئیں ہوار گیجگ نہ بنت۔سازینؔءَ وابانی رامگ کنگءِ رِپک باریں کُجا دربُرتہ......؟
یک روچے گُشیت من کہ کسان اِتاں..........منی دُتکّاں واب دِیستگ اَت ءُُ گوں من کِسّہ کُتگ اَت...........؟ءُُ من چہ دُتکّاں وابءِ گِندگ ھیل کُتہ...........گُڈا منی دَپ نہ اُوشتات ءُُ من جُست کُت.........باریں تو مناسرپد بکن کہ واب چی یے؟..........بس منی ہمینچو گُشگءَ گوں بندات بُوت..................................
”منی کَستریں برات عکس جوڈ کنت۔سکّیں ڈولداریں عکس۔ہر وہدا کہ قلمءُُ کاگداں دیمءَ کنت.....من ئے نندانءُُ چاراں.........من بس لَنکُکان ئے سیل کناں...............منا اَنچو سماء بیت کہ زاہدؔءِ لنکُک واب گِندگءَ اَنت.............پمشکہ بَرے بَرے شپءِ نیمءَ منی دل گُشیت زاہدؔءَ پاد کن۔قلمءُُ کاگداں دیم ئے بِدئے ءُُ وت بہ نندءُُ بچارءِے.............بلّے آئیءِ لنکُک واب گِندان کننت ءُُ من ئے چاراں باں............راستی سک وش اِنت۔بانو ؔترا گپّے بُگشاں.............؟
وابءُُ آگاہیءِ نیامءَ دگہ ہچ نیست.......اے دُنیا.........اے کوہءُُ دریا...........اے مردمءُُ دلوت.........ہچ نیست.........بس دو چیز اَنت........یکّے آگاہیءُُ دومی واب............“
بس.........بسّ...........بسّ..........تو سازینؔ کمبہت اَنچو گُشاد گُشادءَ ھبر کنئے کہ من وَ گوشدارگءَ پشت کپاں..........نوں تو منا بُگش..........چیز وَت دُواَنت............آگاہیءُُ واب...........گُڈا آگاہی چی یے ءُُ واب چی یے؟
سازینؔءَ کمیّں بیچار کُتءُُ پدا................................
”بچار اے وڈ اِنت کہ.............واب آپےءُُ آگاہی دَرپے........آپ دانکہ دَرپءِ تہا اِنت تئی دَستءَ اِنت.........تو ہر وڈا لوٹ ئے کارمرزئے کنئے..........بَلئے اَنچو کہ درپ سر رِتک آپ وتی راہءُُ دراں وت شُہاز کننت..............ءُُ اگں مردم بچاریت گُڈا آگاہی اَنچیں زندانے کہ واب آئیءِ تہا بند اَنت..............بلئے دگہ گپّے ترا بُگشاں.............؟
من اے آپءُُ دَرپءِ درور تہنا پہ سرپد کنگءَ نہ داتہ.........بلکیں گواچنءَ اَنچش اِنت کہ واب چو آپءَ اِنت........ہمینچو سرد........ہمینچو نَرم...........ہمینچو وَت سر...........ءُُ آگاہی وَ پُورا پُورا دَرپے...........تو کُمب وَ دیستہ.......................
نُوں کسہّے گوشدار...........یک اَنچیں وابے کہ مدام منی سرا ساھیل اِنت........... ہجبر بیہال نہ بیت.............ہپتگے نہ گوزیت کہ منی تہتءِ سرونءَ مِکّ اِنت..............اے وابءَ گوشدار ءُُ پدا بہ جیڑ کہ واب چی یے...............؟
دَرء واب منا بازیں مردمے ہمراہ۔ءُُ ما جاگہےءَ روگائیں۔تو بُگش کہ سفرے.............دُور یک کوہے پدّر اِنت۔بُرزء ُمزنیں کوہے۔چہ ہمدا گِندگ بیت کہ کوہءِ دامن سبز اِنت۔ما وتی پاداں گُشاد کنیں۔دانکہ زوت تِر ہمودا سر بہ بیں۔بگندئے ہلکے بہ بیت۔کمّیں داریں ءُُ دَمءَ بالا کنیں۔گوں ہمے نیّتءَ روان ایں۔کمّیں دیرءَ رَند کوہ کہ نزّوک بیت.............من کوہءَ چارگءَ آں۔اَنچو کوہ اُشترے بیتءُُ منی دیمءَ جُکّیت........پدا کُجام اُشتر..........؟رَہت،پاکڑہ،پُلّءُُ شوشنِگ............چو بانورءَ سَمبہینتگیں اُشترے............بِل آئیا بزور منا۔من راست چارانءُُ نہ کہ چَپ۔تچکءَ تچک جَمّازئے باں..............منی دُرسیں ہمراہ حیران اَنتءُُ منا چارگءَ اَنت..........اشُتر پاد کئیت ءُُ راہ کپیت............من اَنگہ اُشترءِ پُلّءُُ شوشنگانی چارگءَ سیر نہ کُتگ اَت.............کہ منا سماء بوت اُشتر بال اِنتءُُ جمبر چو کرپاسی پُژّءَ منی چاریں نیمگاں تالان اَنت۔من اَنچو گَلاں.....................
دل گُشیت اے سفر بِہ ہلاس مہ بیت۔بلے سَہتے رَند اُشتر جُکّیتءُُ من ایر کپاں.............گوں ایر کپگءَ من چاراں.........دُور بُنیں چاتے ءُُ من چاتءِ تہا کپگایاں....................بلے انگہ من بُنءَ سر نہ باں کہ آگاہ باں...........................
.............................
اُفّ....................اے واب کہ کُٹیّت............... من سکّ ھِید باں.........گرماگ بہ بیت یا زِمستان۔من ھید باں ءُُ منی جان دَرئیت۔اے واب منا سک تُرسینیت۔ءُُ سک دوست ہم بیت...............بانوؔ نُوں بُگش باریں.............واب چی یے........؟“
واب.............ہَو..................واب باریں چی یے؟بلے سازینؔ ترا گپے بُگشاں.............؟ تو وتی وابانی ھبراں گوں کسءَ مکن.............بس من ئے بُگش.............مستریں گُشنت کہ وابانی گپّاں ہرجاہ بکنئے گُڈا وابانی برکت رؤتءُُ وتی اصل معناءَ نہ دینت....................
تو باریں وتی نوکتریں وابے بُگش.................
”انّوں دو شپ پیش من واب دیست کہ من کندیلے آں ءُُ وتی لوگءِ کندیلءِ کَشءَ درتکگاں۔سجہیّں روچ ما دوئیں کندیل ودار کنیں کہ کدی شپ بہ بیتءُُ مات بئیتءُُ مئے سرا بداریت.................پہ واری روچ گوزیت ءُُ مگرب بیت...............من چاراں ماتءَ باکس گونءُُ پمّا پیداک اِنت..............ما دلءَ سک گَل بیں کہ نُوں ما روک بیں...........بلے مات کئیتءُُ منی کَشءِ کندیلءَ روک کنتءُُ رؤت...................من ہرچی توارے کنان بلئے آ اِش نہ کنت...........نُوں آ کندیل روک اِنت................ءُُ یک پیئمءَ منا کلاگ گپیتءُُ کندیت........ءُُ من اَنچو پَشلاں ہچ گُشگی نیاں.................
.............داں کہ شپءِ نیمءَ گواتی کولے چو گنوکءَ لوگءَ پُتریت..........آ کندیل جپ..........جَپ..........کنتءُُ مِریت......آئیءِ دُوت منی پُونزءَ رؤ اَنت...........منی ساہ بند بُوّگءَ لگیّت............من چہ وابءَ جاہ سِرّاں..................
نُوں من آگہاں..........پاد کایاں ءُُ ننداں....................
بلئے دانکہ شَرّیں دمانےءَ اَنگہ منی پونز سُچیت............
بلئے بانوؔ............ہمے وابءِ تہا گِندئے ماتءَ آ کندیل ءِ ہوریءَ منا اُوں روک بُکتیں..........چوں وشّ اَت گِندئے..........؟
من سجہیں شپ رژنا ء ببوتیناں ءُُ سُہبءَ چہ وابءَ بُست بکتیں.............سک وشّ اَت گِندئے...............؟“
سازینؔ................من وَ نہ بازیں واب گِنداں ءُُ نئیکہ وابانی بابتءَ زاناں................بلئے تو وَ ماشااللہ وت روژنائے.............
چِدءُُ گیشتر روژناء بہ بئے..............چے کنئے.........؟
”بانوؔ............تو پہ زُور چوگُش ئے............تو زانئے کہ منی متلب اے رژنائی نہ اِنت سربرءِ رژنائی وَ دَرپءِ رژنائی اِنت۔من گُشاں آپ اُوں رُژناء بہ بیت.............مردمءِ ہما رُژن کہ آ..............وت ئے بِگندیت..........وت ئے بہ اَمبازیت.......
بانو ؔ! تو زانئے.....؟منی دل گُشیت اے ہرسَہتے کہ منا پِر اِنت اے دُرساں بہ کَشءُُ رنگ رَنگیں واباں پِر بکن..........................
...............راستی اے سَہت ہچ جلواہ نہ دینت.......مُپتءَ ما وتی گوشءُُ پُونز گرانبار کُتگ اَنت................بیست واب بزور زرّی لنکُکءَ پتا اَنگہ چہ یک مُندریکےءَ سُبک تِر بنت..............ءُُ پدا جلواہءِ نہ گُشئے.................؟
٭٭
چیزے روچ اَت کہ من سازینؔ نہ دیستگ اَت۔۔منا سک زہیر کنگا اَت۔۔ہپتگے بیت دانکہ منی سورءِ چِنءُُ لانچ اِنت نہ آ منی کِرّا اَتکہ ءُُ نئے کہ من اُودا شُت کتگ۔۔بلے مرچی ھِنّیءِ شپ اِنت...........منی دُرسیں دَزگہاراتکگ اَنت۔۔سازءُُ زیمر اِنت....شورءُُ جاک اِنت.....ہر دزگہارءَ پمّن چیزے نہ چیزے آؤرتہ............بلے من یک پئیمءَ سازینؔءِ حیالءَ اِتاں.........کہ پرچا نیاہگءَ اِنت....
مہلوک آہان ءُُ رواں بوت۔چہ دُرساں رَند...........من چاراں یکّے اتکءُُ منی بشانہءِ تہا نِشت...........من نیم چَمّی چاراِت........دانکہ سازینؔ اِنت.........من گُشت.....دنیا اَتکگ بس تو گارئے...؟سازینؔءَ اے نیمگءُُ آنیمگءَ چاراِتءُُ گُشت ئے........
”بانوؔ تراسما نیست.......من کہ اینچوروچءَ ترانہ دیستہ، منی چے حال بوتہ............بلئے چوں کناں..............؟ سوری لوگے.........اینچو مردمءِ تہا چوں بیاتکیناں.............؟“
ءُُ پدا وشّ وشّءَ چہ وتی گشانءِ تہا چیزے درکنگءَ لگّ اِت...............ءُُ من دیست کہ وتی کٹورئے کَشّ اِتءُُ منی کونڈءِ چیرا دات.......................من حیران بوتاں...............
سازینؔ.........اے چی یے.........؟
”اے منی دوست تِریں سَہت اَنت.............کہ نُوں اِشانی چہ من گیشتر ترا حاجت بیت..............بانوؔایشیءِ تہا منی دُرسیں واب مان اَنت...................ءُُ........................ءُُ تو زانئے کہ منا واب چہ چَمّاں دوست تِر اَنت......“
ہمینچو گُشگءَ رَند سازین ؔبے توار بوت........ءُُ پدا گوں بے تواریءَ پاد اَتکءُُ شُت............
٭٭ ٭٭
Post a Comment