عہد سازیں عطا شاد | غفور شاد

فوٹو : ریگزار

  

مئے عطا شاد، رنگ بخشو کیں عطا شاد جیڑگانی عطا شاد، چیدگانی عطاشاد، کلاسیکیں عطا شاد، بلوچی شاعریءِ نوکیں دور ناں بلکیں ھمک دور ءِ مستریں شاعر عطا شاد ءِ ازم ءِ سرا چیزے نبیسگ یا گشگ ھمک پہ دیمیں ٹوکے نہ اِنت عطا شاد وڑیں مردمے ءِ ازم ءِ سرا ھبر کنوک بائد اِنت عطا شاد وڑیں،زانتکار، وانندہ، عالم، اسکالر یں مردمے بہ بیت۔ یا آئیءِ گور ءَ عطا ئے کساسیں فکر ءُُ سما ے بہ بیت گڑا بگندئے آ عطا شاد ءِ اِزم ءِ تاب ءُُ ریسیں، پُر گنج ءُُ مانائیں ڈکاں پرریتک کُت بہ کنت۔ چو منی ءَ کم بزانت ءُُ کوتاہ کدیم مردمے ناں عطا شاد اِزم ءِ بارگیں اوتاگانا ں کَش اِت کت کنت نیکہ گیش اینت کنت۔ بلے دل اِنت کہ چو قاسمءَ زور کنت کہ ”بگنداں اشرفی چانگ“ ءَ۔پدا گپ عطا شاد ءِ اِزم ءِ کئیت گڑا ”وت ءَ چہ بے وسیں دل ءُُ دل ءَ چہ گاراں من“پرچیکہ دل اوں زانت سرپد اِنت کہ ھما زبان ءَ عطا شاد شاعری کنت آ انچائیں زبانے نہ انت ءُُ پدا عطا شاد ءِ شاعریءِ زانگ ءُُ پہمگا آئیءِ زبان ءِ پہمگ المی اِنت، آئیءِ زبان کہ ہزاراں سال کوھنیں اَشکالی زبان (herogahalapic)ءِ وڑا پُر اسرار اِنت۔ آئیءِ لبزانی وتی مانااَنت ءُُ آئیءِ ہر چیدگ وتی جوڈ کتگیں چیدگ اَنت۔ پمیشکا پہ ایشی ءَ سنجیدہ ایں زانتے المی اِنت۔پدا عطا شاد ھما زبان ءَ شاعری کنت آ زبان یک ھند ءُُ دمگ یا کہ یک بولی ءُُ گالوارےءِ زبان ھم نہ اِنت۔اگں عطاشادءِ شعری زبان لسانی (linguistic)چمے ءَ گوں چارگ ءُُ تپاسگ بہ بیت گڑا آئیءِ زبان وتی توار زانتی، گالزانتی ءُُ ھجی زانتی، گرائمر ءُُ بن رھبند زانتی، لبزیات زانتی،گالبندزانتی ءُُ ہر رنگ ءُُ ہر تک ءُُ پہناتاں یک گالوارءُُ بولی یے زبان گندگا نئیت اِنت ءُُ عطا ءِ واھگ ھم ھمے بوتگ کہ شاعری کناں داں انچیں زبانے ءَ کناں کہ کُل بلوچءِ زبان بہ بیت، پمیشکا آئیءِ شاعری ءِ زبان نیکہ پہ رودراتک ءِ نشتگیں بلوچ ءَ در آمد اِنت۔ ءُُ نیکہ رونشت ءَ جہمندیں بلوچ ءَ ءُُ نیکہ پہ زربارءُُ گوریچان نندوکیں بلوچ چہ آئیءِ شاعر ی ءَ نا آشنا ءُُ ناشناسا اَنت۔ بنداتءَ کہ عطا شاد ھمے کُل بلوچ ءِ زبان ءَ شاعری کنت گڑا لبزانکی نابزانتیں پنڈت آئیءَ ھمے شگان ءَ جن انت کہ عطا شاد ھما زبان ءَ کہ شئیر نبشتہ کنگا اِنت آزبان کسی زبان نہ اِنت۔ ھمے تژن ءُُ شگانانی کسہاں عطا وتی یک نبشتانکے ءَ چوش نبشتہ کنت۔

”بلے منی ضد ہمیش اَت کہ یک وہدے کئیت کہ اے ہرکسی زبان بیت ءُُ انچو ش بوت، مروچی بازیں شاعر، من نوکیں شاعرانی زیادہ ھبرءَ کنیں کہ لبزاں تہ کارمرز کننت۔ بلے نزاننت کہ مروچی ئیں وشی ءَ پہ سکی ءُُ عذاب کئے ءَ سگت اَنت؟زاہ ءُُ بد، تژنءُُ شگانانی آماچ کئے بوتگ؟ ٹپ کئے وارتگ؟ ھون کے پالاتگ انت؟ مڑائی کئی نصیب ءَ اِنت؟ نہال کئے کیشتگءُُ بر کئے وارتگ انت؟ اے ھبر ءَ من پہ کس ءَ احسان نہ لیکاں کہ منی مطلب ھمے بوتگ کہ چش بہ بیتءُُ۔۔۔اے تہنا بلوچی ناں کلیں زباناں ھنچو ش بوتگ۔ ھبر ھما کہ زبان ءِ ردوم ءَ کئے داشت کنت؟ پدا اے ردوم من لوٹتگ، پہ وت لوٹتگ، پہ وتی زبان ءَ لوٹتگ“

عطا ءِ چرے گپاں چہ مردم اے سرپد بوت کرت کنت کہ اے منزل ءَ سر بوہگا پیش آ کجام آس ءُُ آپانی چکاساں چہ گوستگ۔ بلے اے ھبر ے نہ اِنت۔ دنیا ءِ راجدپتر ءَ ہر عہد سازیں مردم ھمے ڈولیں آساپانی چکاساں چہ گوستگ ءُُ نوں وتی مرادانی منزلاں سر بوتگ انت۔عطا وت ھم ھمے ھبر ءَ چہ پوہ بوتگ پمیشکہ گشیت کہ 

”ہم ایسے فقیروں کو یوں حیرت سے نہ تکیو

ہم کرب سے گزرے ہیں کرامات سے پہلے“

مروچی وہدے کہ عطاءِ زبانءَ وانئے داں ھمے مارئے کہ گشے زاناں عطا بلوچی لبزانکءِ گچینی ایں زبان (standard-language)ءَ وتی شئیرانی تہا گیشینگءَ اِنت۔

”تہار کنت اگں مئے پلوا سچیت سیاہی 

چو انگر انت کہ مئے جزم ءِ مہ لقا ءِ چراغ“

٭

وش نصیب انت کہ گپت پک گلابیں رکاں 

شالا مادی چوسمین ءَ تئی چاری باتاں 

یا 

بوسگانی ھزارنازی ایں پل گیمرتگ انت 

سنگ جاہ ءَ کجام گوہر ءَ پولگائے؟

شک ما ن آحتگ انت 

تاں بتی ٹُکراں زندمانی ءِ ارواہ ءِ شوہازگائے؟

”عطا شاد ھمے زمین ءِ فنکار اِت، گوں وتی ڈگار ءُُ زمین ءَ آئیءِ سیادی مہکم انت۔ آئیءِ زور، آئیءِ قوت اے ھبر ءِ تہا انت کہ آ گلزمین ءِ زیبائی، بنی آدم ءِ زند ءُُ نند، غم ءُُ وشی، درد ءُُ دور، مہر ءُُ دوستی، وش مارشتیءُُ جسمی واہگءُُ زانتکاری ءُُ نزانتکاریاں انچش انت کہ چہ ایشاں دراہگ ءِ موہ نہ رسیت۔ گوں ڈگار ءَ گوں سر زمین ءِ نندوکاں آئیءِ رشتہ گوں وانوکاں آئیءَ نزیک کنت۔آوتی ڈگار ءِ ہمک سیادی ءَ گوں انچیں ازمی کالباں پیشداریت کہ آناں ترا نعرہ بازی لگنت ءُُ نیکہ ڑاہ ءُُ شور، بلے گشنت دنیاءِ شرنگ ءُُ ڈولداریں شئے ھما اَنت کہ انسان نہ گندگا گوں آئیءِ ڈولدار ءُُ زیبائی ءَ بہ ماریت۔ بگند عطا شاد کہ غمانی درانگازی ءَ کجام ازمی کیلوانی تہا کجام ڈولداری ءَ کنت۔

تو چو بدل زرتیں زبان ءِ منتءَ بے باور ءِ

  من چو زمیں جمبانی قہریں نیت ءَ پیداوراں 

تو پہ سگاراں گپتگیں کوٹ و کلاتان گلے

من پہ پتی میراث و ماتیں گلزمین ءَ تلوساں 

من آدم ءِ اوبادگاں 

مہرانی حقیں وارثاں 

راستے کے تئی سوب ءَ من ءَ مرگی کتہ

شاتے کے تئی سوب ءَ من ءَ مرگی کتہ

شاتے کہ تئی زوراکی ءَ مرچی پدا زندءِ یلیں بچے جتہ

بچ آجوئی 

بچ ایمنی 

بچ گلزمینءِ دیدگ و زرد ءِ مراد 

بچ غم جتیں بنی آدم ءِ رکینگ ءِ جہد ءِ مراد

بچ دیر مانیں شادہ ءِ شوہازگ ءِ مزد ءِ مراد

بچ زندءِ مہر ءِ مجتی ارمان 

مستاگی عذاب ءِ آسر ءِ

تو پہ سرانی گڈگ ءَ زند ءِ خیالان ءَ کشے؟!

پہ سندگ ءَ داشت کنے پل ءَ چہ بو تالانی ءَ!! (سہکندن)

گشنت چہر ءُُ شبین شاعری ءِ براہ اِنت۔ وہدے شاعری ازم ءِ سرا گپ بیت گڑاں کُلاں چہ زیات شاعرے ءِ چہر شبینانی سرا گپ ءُُ ھبر بیت۔ ما وہدے مزن شانیں عطا شاد ءِ شعری چہر ءُُ شبینانی نیمگادلگوش گور کنیں داں اے ھبر چو روچ ءَ سہرا بیت کہ وتی چہر شبینانی باندات ءَ عطا شاد ءِ ھمدروری ءَ کس کرت نہ کنت۔ آئیءِ کما ل ایش انت کہ آئیءَ وتی اے چہر شبین ناں وتی دود ءَ چہ پیش ءِ شاعراں چہ زرتگ انت ءُُ نیکہ چہ وتی ھمگنگل ءُُ ھمراہانی چہر ءُُ شبیناں چہ کمک زرتگ، بلکیں آئیءَ بلوچی شاعری ءَ را انچیں بے مٹ ءُُ دروریں چہر ءُُ شبینانی لڑے بخشاتگ کہ چدءُُ پیش کس ءَ اے رنگءَ نہ جیڑاِتگ نا ں ماراِتگ۔ انارک ءَ را ھون تہر گشگ، تبد آزگیں زرد ءِ کارمرزگ، زند ءَ را سیاہ شپ ءِ نام دیگ، انارکاں کلونٹانی ھمدرور کنگ، ایرھت ءَ را لاڑھیں ایر ھت، ملا فاضل ءِ گندیم گونکگیں گرکی تل ءَ را مہکان چکیں گرکی تل ءِ بستا ر ءَ دیگ، بام رنگیں رک گشئے زاناں رکاناں گیش ڈولدار کنگ ءِ نام اِنت، لذت ءِ ھاترا کوش ءِ لبز کارمرزگ، لذت ءِ نیاد ءَ را بے بہا کنگ انت، ملگوریں ھیال ءِ لبز وت ھیال ءِ مانا ءَ را ہنچوش بدل کنت کہ دل گشیت ھیال ءَ بوسگی امباز بکن۔ زپتیں خمار، خمار ءَ را دگہ زندے بکشگ انت۔ کُچلیں موہ گشئے اولی رندءَ موہ ءَ کُچل تامینگ انت۔ بے اومانیں رک گشئے گیدی ءَ نوک ودی بوتگیں ٹوکے۔ملکموت کوشیں وس انچیں چہر انت کہ زندگی ءِ کیمسٹری ءَ را بدل کنت وس ءَ انچو تمرد ءُُ زوراک کنت کہ ملکموت ءِ ھم مرگے جوڑ بیت۔ شپ ماں پتائیں روچ، روچ ءِ بے وسی ءَ را چدءُُ پیش اے رنگا بہہ درانگاز کنگ نہ بوتگ۔ جمر ھزیں ودار، ودار ءِ ساہتانی بیم ناک کنگ اِنت۔ شرابی ایں گلاب گشے گلاب ءِ چماں خمار ینیت، بے ھالیں ھدوناکی، ھدوناکی ءِ کد ءَ را شرپ بکشاہگ انت۔

”پہ بے ھالیں ھدوناکی چو شار ءِ پلّوئے لیٹینت

منی شپ کپتگیں زردءَ گشے ماہے جلکشان بو

٭٭

رولہی بیت کہ سرپنت تئی گل رنگیں انارک 

کجلیت شپ کہ تئی زلف شفاری باتاں 

٭٭

تئی کدہاں زھیری منا وانگ وانگ کرتگ 

چو شرابی ایں گلابءَ چو گلابی ایں شرابءَ

 

چوناھا عطا شاد ءِ شاعری ءِ سرا سرجمیں بحث ءُُ تران بہ بیت داں بنگپ ءُُ سر ھال باز درکپان بنت گپ کُٹنت بلے کسہ نہ کُٹیت۔چوشکہ عطا شاد ءِ شاعری ءَ آئیءِ چیدگ سازی ءِ سرا ایوکا ھبر بہ بیت داں روچ شپ بنت ءُُ شپ روچ عطا شاد ءِ چیدگ کسہ کسہ روان بنت ھلاسی ءِ نام ءَ نہ زاننت۔ماں چیدگ سازی ءَ بلوچی شاعری ءِ بن دپتر ءَ دو نام سک باز مزن ءُُ نامدار انت۔یکے عطا شاد ءُُ دومی ملا فاضل انت۔ ہردک اھدسازیں ازمگر انت، ہر دک بے مٹیں شاعرانت، ہردک عالم انت، اسکالر انت، ہر دکانی ازمی ءُُ پگری شہار سک باز برززءُُ بالا انت۔ بلے اگن دوئیں ازمکارانی چیدگانی دیم پہ دیمی تپاسے کنگ بہ بیت گڑا مارا واجہ عطا شاد ءِ چیدگانی سر ءُُ شاہ برزتر ءُُ دور پاند تِر گندگا کا اَنت۔ وتی چیدگانی باندات ءَ عطا شادءِ چیدگ گیشتر یونیورسل (universal)ءُُ میاں استمانی رنگا گندگا کااَنت۔ فاضل ءِ گورا اندری مارشت زور آور انت چوشکہ فاضل وتی علامتاں اے رنگا کارمر ز یت کہ

شدریں آہوگے ماں تگ دپیں گٹے نگر انت 

کاگدیں بادگیر ءِ نفر سیائیں چاکر انت“

شدریں آہوگ پہ دوست ءِ پلو، تنگ دپیں گٹ پہ پونز ءِ گرانزاں چیدگ رنگا  پیش کنگ بوتگ انت کہ باز درانگاز ی انت۔ بلے بیا گندعطا شاد ءِ چیدگاں کہ کجا رونت۔  

”ماہ ءِ سرءَ رستگ کہیر 

سبزیں کہیر 

سبزِانت ءُُ سیاہ تاک نہ بیت 

چو ایوکی ءَ تلوسیت 

جہل ءِ زمین نندانی عمریں مدتانی گلہ انت سبزیں کہیر 

باغیں بہشتانی زھیر

زند ءِ جلیں گرانی ءِ ارواہ سوچوکیں لوار  

لالیں صدو ءِ ترانگ ءِ جنت زبہریں چلگ انت 

ما چو یلیں کیا 

بزاں سبزیں کہیر 

نام ءَ سلیمان زادہاں 

پہ واہگ ءَ تحت ءِ روان ءِ واجہاں 

پہ شاہ پریان ءَ زراں 

پہ زر تلائیں مہپر ءِ شوہازگ ءَ 

چو وت سچیں آبریشمی ٹال ءَ براں 

چو، کوہ قاف ءِ گوندو ءَ 

چو بوئے بوئے آدمی 

اچ وت حزاں 

مئے خیالانی براق

ہپت آسمان پہر ءِ گدار کلہ انت 

بہر انت بلے ہفتاد ءُُ ہپت سریگ ءَ بدن 

گرمیں بدن قہریں زمستانی شپاں بے واب کنت 

ھورکیں شکم مہران وشیں لذتاں بے تام کنت 

عاشق تبی بے جوزہ ءِ پہکی نہ بیت 

رونشت ءُُ روبا ہند یک 

پہ ماہکان ءِ نگرہ زبہریں آسمان چہریں زمین

سر نپت ءُُ بیرانی زمین 

سبزیں کہیرانی زمین 

جی ماہکان ءِ بندر ءِ سبزیں کہیر (اپالو)

ادا چیدگانی ریس ءُُ پریساں بچار کہ میان استمانی نامی ایں واکیاتے ماہ ءِ سرا روگ گوں گرانی ءِ سبزیں کہیرءَ گوں چتور پہ علامت کارمرز کتگ۔

”پہ منا روک، منی عاقبت ءِ کندیل انت 

مرچیگیں دنز نکنت واہگءَ سہگیر منی

گرند یک ڈاہے، بزانئے کہ شلیت طوفانے

پہ تو یک ھکلے، اے تہنبل ءُُ تاہیر منی“

ادا عاقبت ءِ قندیل، مروچیگیں دنز، گرند، طوفان، ھکل ءُُ تہنبل دراہ ءَ علامت ءُُ چیدگ انت کہ وتی اصل مانا ءَ چہ ابید دگے متلبے ءَ کارمرز بوتگنت۔

عطا شاد ءِ ازم ءَ سرجمی ءَ تالان کنگ چو سنگینیں گراباں گران ءُُ مشکل انت۔ بلے چیزے گپ عطا ئے شئیرانی شر رنگی، براہ داری بزاں جمالیات ءِ سرا پیش کنگ ءَ دل لوٹیت۔

عطا شاد ءِ شاعری ءِ تہا جمالیاتی رنگ ءُُ دروشم انچیں وڈ ءُُ وزمے ءَ است کہ انچوش گمان بیت ڈولداری ءُُ براہ داری ایوکا عطا شا د ءِ شعرانءَ نصیب بوتگ۔ اے جمالیاتی دروشم آئیءِ غزل ءُُ لچہ ہردوکانی تہا گندگ بیت۔

”امباز بئیں ترا کہ منی ساہ در بئیت 

ارواہ دنت پدا تئی شار ءِ کفن منا 

٭

حزیں گروناکی نہ بیت بیا لذت ءِ شہدیں شراب 

بیا گریں امباز ءِ زہیری پیچ و تاب 

بیا ماہ لقاہ ءِ گونگ او مہ رنگ داب 

٭

تئی رکانی آقوتاں نہ کرزاں 

منی بہتءَ کدی مہکانی ے بیت

٭

یاتانی سرا شنزان انت تئی پادینک ءِ توار

چاپانی سمین مہرانی پدا ویران نہ بیت 

٭

ماں امبا زاں منا تو گیر کائے 

ماں جوہان ءَ اگں درپشیت ماہے 

ادا عطا شاد گوں امبازاں ساہ ءِ در کپگ ءُُ پدا چہ شار ءِ کفن ءَ ارواہ ءِ مان بوہگ شئیری ڈولداری ءِ گڈی سیمسرانی گمان ءَ دنت۔یا لذت ءِ شہدیں شراب، گرمیں امباز ءِ زھیری پیچ ءُُ تاب ءُُ ماہ لقاہ ءِ گونگ ءُُ مہ رنگ داباں چہ عطا شاد ءِ شاعری ءِ تہا جمالیاتیءُُ دولداری مارشتانی گمان گوں ارزانیاں کنگ بیت۔

عطا شاد ءِ ازم ءِ دگہ یک جوانی ءُُ مزن شانی ے ایش انت کہ آئی ءِ شعرانی تہا تجربہ ءُُ آزمودگی ءِ پکائی سک باز گندگا کئیت۔ تجربہ ھمنچو پکا ءُُ پہتہ انت کہ گشے زاناں کرنانی سفرے جتگ اِش ءُُ زند ءِ ہر پاس ءُُ چکاساں چہ گوستگءُُ کُندن جوڈ بوتگ انت۔ تجربہ ءِ ھمے پکائی آئیءِ شعرانی wisdomءِ عنصرءَ گیش کنت ءُُ شعر چو بتلی دروشم ءَ گندگا کااَنت۔

”عطا ءَ وتی تجربتانی درگتءَ نوکیں کالب در گیتگ انت کہ آ ایوکاھشک ءُُ ھوادگ لبزانی شوہازکاری ے نہ انت۔ بلکیں درشانی ءِ نوک تریں سورتانی شوہازکاری ءُُ درگیج کاری یے ات“۔

گرمیں بدن قہریں زمستانی شپ ءَ بے واب کنت 

ھورکیں شکم مہرانی وشیں لذتاں بے تام کنت 

٭٭

سگار ءِ ھون چکیں زہ بیت کہ لالیں رک معنا یک 

بی بیت کاڈے کہ ڈیہہ ءِ غم گشاں من سرجمیں بولان

٭٭

پہ من ہما سہتگیں ڈگار انت، پہ من ھما مرتگیں کشار انت من چوں بہ منّاں 

کہ نود شنزنت کہ ہور گوارنت کہ درین ساریت ہر رگام ءَ دل ءَ نہ من ّاِت

٭٭

زند پہ جیڑگ ءُُ مرگ پہ مودگ ءَ آسان نہ بیت 

ھشکیں نندگ ءُُ زالی زاراہاں گزران نہ بیت 

عطا شاد ءِ شاعری ءِ دگہ یک کمالے آئیءِ شعرانی تہا نوکیں گالبند ءُُ نوکیں جوڑشتانی کارمرزگ انت۔اے پڑا ھم عطا ءِ شاعری ءِ شاہیم ءِ سر چہ وتی عہد ءِ ایندگہ مردماں چہ سنگین ءُُ گران تر انت۔ ادا ہم عطا شاد چہ ہر کس ءَ دیما تر انت۔ عطا شاد ءِ شاعری مار ا بے کساس نوکیں گالبند ءُُ جوڑشت گندگا کاانت، پدا کمال ایش انت کہ اے نوکیں گالبند انی جوڑشتانی سیادی گوں وتی زبان ءِ تب ءُُ مئیل ءَ سک نزیک انت، چوناہا زبان ءِ تب ھم چو دریا ءِ تب ءَ اِنت۔ بزاں ہرچیز کہ بے کار ءُُ درامد بیت لیپگ ے کنت۔ بلے عطا شاد ءِ سیادی گوں زبان ءَ آئیءِ شہ رگ ءَ نزیک تریں سیادی ے۔پمیشکہ آ وتی زبان ءِ تب ءُُ مئیلاں چہ شناسا ءُُ زانتکار انت، کما ل ایش انت کہ آئیءِ کارمرز کتگیں نوکیں لبز گالبند ءُُ جوڑشت زوت زبان ءَ وتیگ کتگ انت۔ چوشکہ آساپ، منزلیت، رونشت، روباہند، روزحساب، الس واجہی، راہ نشان، شہم ناک، وت شموش، زوت سُج، بچ مرتگیں مات، تبد آس، زندآپ، ٹلنگار، تہل آپ، کوہ نند، بیران جاہ، سنگ جاہ، حبرناک، روچ ایرلہ، چیر آپ، چلہ گرنچ، شہدرک ءُُ دگہ بازینے۔ چہ ایشاں ابید عطا شاد ءَ بلوچی شاعر ی ءَ را جوانیں خیال۔ نوکیں نوکیں ترز، نوکیں رہبند، نوکیں چہرگ ءُُ دگہ چی آنی دیگءَ ابید بلوچی زبان ءِ انچیں لبز ھم باز آورتہ کہ آ لبزنوں شاعری ءَ باز کار ءَ کاینت چرائی ءَ نوکیں شاعر وتی شعراں براہدار کننت چو کہ سمین، مسکیں سمین، رولہی کلکشان مسکیں ڈگار، تنگوہی رجیں گوربام، ہنی رجیں بام، زرد ءِ ہوشام، غمانی موج، بے وسیں زند، سچکانیں خیال بازیں چشیں دگہ جلواہ ناکیں لبز کہ بلوچی شاعری ءَ جلواہ ناک ءُُ براہدار کننت۔

اے برزء ِ سر ھالاں چہ عطاشاد ءِ ازم ءِ سرا انگت چوشیں بے کساس سر ھال است انت کہ آہانی سرا نگدیءُُ پولکاری کار کنگ ءِ ضرورت انت چوش کہ عطا ءِ درشان داب، ھیال ءِ نوکی، ھیال ءِ یکراہی، شاعریءِ میان استمانی بستار، عطا ءِ شاعری ءِ کسمانکی دروشم، عطا ءِ بنگپ ءُُ ایندگہ بازیں انچیں سر ھال است انت کہ آیانی سرا پولکاری ءُُ نگد کاری ءِ ضرورت انت۔

٭٭٭

شوندات

1۔ بزدار، واحد، فکر و فن، بلوچی اکیڈمی، کوئٹہ 2006تاکدیم 93

2۔ شاد، عطا، شپ سحار اندیم، بلوچی اکیڈمی، کوئٹہ 1996، تاکدیم 9

3۔ آزات، صدیق، تناپیں تران، سید لبزانکی مجلس، امارات،2002

4۔ بزدار، واحد، تاکبند مچکدگ، کیچ، جولائی2013تاکدیم 7

5۔ دشتی، کریم، دل زریت بولان، بلوچی اکیڈمی کوئٹہ،2009تاکدیم 78

٭٭٭

دلگوش: اے نبشتانک بلوچستان اکیڈمی ءِ تاکبند "آدینک"ءِ عطاشاد نمبرءَ چہ زورگ بوتگ ءُ چہ واجہ غفور شاد ءِ ، ءُ چہ   "آدینک"ءِ منتءَ "ریگزار" ءِ ویب تاک ءِ تہا ہوار کنگ بوہگءَ اِنت۔